Tony Mills – Streets Of Chance

Bestaat er zoiets als toeval? Ik vroeg me een maand geleden af hoe het eigenlijk met Tony Mills zou zijn sinds hij in 2015 met het (autobiografische) album Over My Dead Body op de proppen kwam. En prompt krijg ik een week later te horen dat zijn vijfde solo-album begin september in de winkels ligt. Er bestaat dus zoiets als toeval.
Het nieuwe album Streets Of Chance heeft niet specifiek een centraal thema zoals zijn voorganger. Muzikaal gezien ligt het wel in het verlengde. Om dit te verwezenlijken heeft Tony Mills weer menig collega bereid gekregen om op zijn solo-album te spelen. Een andere setting dan op Over My Dead Body met een bijzondere rol voor Pete Newdeck die niet alleen de drums beroert, maar Tony bijstaat in de zanglijnen en daarnaast ook nog eens het album heeft geproduceerd en gemixt.
Eén en ander wordt wel meteen duidelijk wanneer de eerste tonen van Scars de ether doen trillen. Dit is precies de muziek die ik op dit moment wil horen. Muziek die het beste in de AOR hoek gezet kan worden. Het heldere stemgeluid van Tony Mills past perfect in de AOR die volgens het boekje wordt gespeeld. Sommige composities hebben niet zoveel om het lijf en luisteren gewoon gemakkelijk weg zoals Dream On waarin het keyboardgeluid wat meer aandacht krijgt en When The Lights Go Down. Tony Mills gebruikt hierin de wat lagere regionen van zijn stem en krijgt in de achtergrond de nodige ondersteuning. Je ontkomt er bij deze compositie niet aan dat je als Journeyliefhebber hier veel overeenkomsten kunt vinden. Niet geheel verwonderlijk moet ik zeggen.
Het Journeygevoel komt zeker ook naar boven in When We Were Young en The Art Of Letting Go. Het is pakkend en werkt sterk naar een goed refrein. Daar is Tony Mills sowieso goed in. Legacy start met een lekker stuk gitaarwerk en werkt naar een refrein dat aanspreekt, dat in je hoofd blijft hangen. Omgekeerd ligt in Weighing Me Down is het juist het couplet dat meer tot de verbeelding spreekt door het stuwende drumwerk. Wat echter niet uitzonderlijk is voor Weighing Me Down is de gitaarsolo die de compositie siert. De solo past perfect en smelt samen in het grote geheel. Dat is gelukkig in het merendeel van de composities het geval. Gelukkig wordt er ook nog flink gescheurd met die gitaren. Seventh Wonder is gezegend met een sterk scheurend gitaargeluid. Daardoor krijgt deze compositie iets meer power en de meerstemmige achtergrondzang zorgt ervoor dat het karakter een nog donkerder tintje krijgt.
Tot nog toe is het genieten van wat Tony Mills op dit album neerzet. Hij weet in Battleground nog een meer gevoelige noot neer te zetten. Zijn stemgeluid is ook in deze wat meer zwoele setting kwalitatief van aard. Even meer tempo vindt je naar het einde van het album in de rock and roller Storm Warning. Ik kan me niet onttrekken aan het idee dat er een vleugje Geoff Tate in zit. Zowel qua zang als opbouw kan ik niet onttrekken aan dit idee.
Streets Of Chance gaat gewoon verder waar Over My Dead Body eindigde. Alsof de tijd stil heeft gestaan. Het is mij allemaal om het even. Deze tien nieuwe composities krijgen een mooie plaats naast het andere werk van Tony Mills en mijn AOR hart maakt telkens weer een sprongetje wanneer ik het hoor.