Ze gaan goed van start met The House (That Fear Built). Een fraai begin met de intensiteit van Slipknot. Het gebruik van, volgens mij een sitar, is bijzonder en geeft meteen aan dat het geluid van Toothgrinder gebaseerd is op zeer diverse muzikale invloeden. Een nummer dat uit de pen van zanger Justin is ontsproten en verhaalt van de persoonlijke stap van zanger Justin om het huis te verlaten en iets nieuws te beginnen. Dit is nog maar het begin van een intrigerend album dat in Lace And Anchor een pakkende melodie heeft hoewel deze deze nagenoeg niet stabiel is tijdens het hele nummer. na bijna drie minuten komt de ommeslag in het nummer en overheerst de betrekkelijke rust. Iets dat later in I Lie In Rain terugkomt. Toothgrinder creert een atmosfeer die voort komt uit langzame dromerige zang en subtiele muzikale lagen die samen een combinatie vormen tussen stevige rock en shoegazemuziek. Er is beduidend meer ruimte voor melancholie hoewel de rasperige zang iets tegendraads uitstraalt. In Blue wordt een ingetogen spel gecombineerd met een ontluikende muzikale stevigheid. Dat onvoorspelbare dat als een rode draad door het album en de nummers heen loopt wordt zeker bewaarheid in The Hour Angle en Despondency Dejection. Maar dat vooral goed tot zijn recht komt in Schizophrenic Jubilee. Een nummer waar de band speelt met stijlwisselingen en tempo. Af en toe hoor ik in het stemgeluid van Justin elementen van Avatar terug. Wat voor mij op zich een prettige bijeenkomst is. Zeker omdat deze manier van zingen afgewisseld met het wat zuivere zanggeluid een dubbele smaaksensatie is. Het repeterende “Save Yourself” biedt binnen de muzikale uitspattingen een soort hypnotiserende werking die als rode draad het nummer in elkaar vlecht.
Opvallende nummers die opzwepen en je regelmatig op het verkeerde been zetten zijn Dance Of Damsels en titelnummer Nocturnal Masquerade. Het is natuurkundig onmogelijk maar binnen de wereld van Escher lukt het wel. Een tempo dat zichzelf lijkt voort te duwen. De onregelmatige melodie in Nocturnal Masquerade lijkt er wat op. Het gitaarwerk is trouwens prachtig en opzwepend in de stevigere stukken. Stukken die weggelopen zijn uit de grungescene.
Het album sluit af met Waltz Of Madmen. Een nummer waarin wordt gewerkt naar een bepaalde soort spanning die niet explodeert maar rustig net aan de oppervlakte blijft borrelen.
Nocturnal Masquerade is een album dat de nodige tijd nodig heeft om goed te doorgronden, maar het geduld wordt zeker beloond wanneer je even doorpakt. Bijzonder, enerverend en interessant om naar te luisteren.