Torche – Patronaat (Haarlem) 19/05/2015

Het is een gemoedelijke sfeer in het Patronaat Café vanavond. Tegen verwachtingen in is er nog een heus publiek verzameld tegen de tijd dat eerste band Brutus heel stilletjes het podium op komt lopen. Niet de stoner-rock Brutus, maar een Belgische band, met een vrouwelijke drummer die ook de zang voor haar rekening neemt. Deze vrouw heet Stefanie Mannaerts en heeft een behoorlijk luide, galmende stem als de band nummers spelen, maar zodra er een stilte valt tussen nummers verandert ze in een aandoenlijk klein meisje met een kleinere stem die bijna niet te verstaan is. Dit komt of door het ver, ver inlandse Belgische accent of doordat ze zo verlegen is als ze niet speelt dat ze weinig durft te zeggen. De band produceert een door black metal-geïnspireerde muur van geluid dat doet denken aan post-metal helden als Cult Of Luna en Isis. De band valt een beetje buiten het thema vanavond (dat is, dikke baarden muziek en vieze riffs) maar dat maakt niet zoveel uit; uiteindelijk zorgen zij voor een goede aftrap van deze avond.
Zodra tweede band Snowburner uit Leiden het podium overneemt begint ineens de zon te schijnen (in ons hoofd). Deze band speelt ruige desert rock met een zanger/bassist met een galmend stemgeluid dat doet denken aan meneer Glenn Danzig. Deze band past veel meer bij de headliners vanavond en het is een goede keuze geweest om de twee voorprogramma’s om te wisselen. Vanaf nu loopt de avond op rolletjes. Deze band heeft zo’n harde groove te pakken met hun muziek dat het gebouw al begint te schudden voordat de headliners al verschenen zijn. De sfeer wordt voelbaar beter en de temperatuur gaat ook flink omhoog. De muziek die deze heren speelt hebben we eerder gehoord maar weinig spelen het beter. Het komt ook zo moeiteloos over; alsof ze geboren zijn om dit soort muziek te spelen. Dit is muziek waar je baard extra van gaat groeien; die van mij is na Snowburner weer 10 centimeter rijker.
Torche speelt een bijzonder soort muziek. De zwaarste gitaarpartijen gemixt met de meest poppy melodietjes en de zwevende zangstem van zanger/gitarist en mastermind Steve Brooks, die er zichtbaar van geniet vanavond door zijn grote grijns nooit te laten verdwijnen. De heerlijke gitaartoon die Torche uit hun instrumenten weten te rammen zijn zo zwaar als de luier van Godzilla maar toch ook zo licht als Edward Cullen op een mooie zomerdag, met hetzelfde sprankelende effect. Hun nummers hebben als gevolg een droomachtige kwaliteit die de hele avond in een soort wazige trip hult. Het publiek staat stil maar met een bewonderend, headbangend hoofd laten ze de muziek door zich heen gaan terwijl de bar het nog de hele avond druk heeft. Nieuwe nummers van kersverse plaat Restarter komen voorbij en zorgen ervoor dat het gebouw schut op haar betongrond. De gouwe ouwe hits komen ook even kijken en een aantal leden van het publiek laten hun waardering blijken door te schreeuwen met een vuist in de lucht. Niet teveel verspilde beweging deze avond. Na het alombekende trucje dat de band verdwijnt alsof het afgelopen is en daarna weer terug komt *zucht* is het tijd voor nog een paar nummers. Het waren een paar goeie, want aan het einde loopt iedereen tevreden en met minder gehoor dan dat ze binnenkwamen naar huis.
Setlist:
1. Pirana
2. Sandstorm
3. Minions
4. Loose Men
5. In Return
6. Grenades
7. Healer
8. Across The Shields
9. No Servants
10. Believe It
11. Kicking
12. Believe It
13. Reverse Inverted
14. Vampyro
15. Sky Trials
16. Restarter
—-
17. Barrier Hammer
18. Undone
19. Blasted
20. Annihilation Affair