In 2022 werd Torn From Oblivion opgericht en zette zichzelf meteen op de kaart met de EP The Extinction. De deathcore die de band ten gehore brengt is van hoge kwaliteit en de rauwe energie van de hardcore geeft het geheel een pittige nasmaak. Na de tweede (split) EP Convergence en shows in onder meer het voorprogramma van Distant zijn er de afgelopen periode een diverse singles uitgebracht die nu voor een groot gedeelte de nieuwe EP Transcend vormen.
Met Ill Fate is het meteen genieten van de onverbrijdelde energiebom die op je losgelaten wordt. De zware groove imponeert en al snel zet het vijftal een vette breakdown in om steeds in een golvende beweging de snelheid aan te passen. Door het imposante geluid en de fijne wendingen is Ill Fate een goede smaakmaker. Daarbij is Torn From Oblivion tekstueel een band die de diepgang opzoekt en vooral de diepgang in de menselijke ziel en het menselijke handelen. Continu het vingertje naar een ander wijzen of een hogere macht aanroepen is niet de realiteit. Echte groei komt voort uit zelfreflectie en leren van fouten uit het verleden, zeggen ze zelf.
Met Banshee komen ze binnen de vertrouwde muzikale structuur een klein beetje verrassend uit de hoek met wat dubstepelementen en een licht elektronisch accent dat ergens fragiel op de achtergrond meeloopt terwijl de ene groove de andere opvolgt en het tempo nooit hetzelfde lijkt te zijn. Halverwege daalt Torn From Oblivion af naar de donkere diepten om van daaruit de compositie weer op te bouwen.
Was de band al aardig aan het verweven van folkloristische verhalen; in Portrait Of Empty Faces is het mooi om te horen hoe de melodie zichzelf naar voren zet en de clean vocals een plaats krijgen naast de stevige brultonen van Mees Stevens. Centrale thema in de compositie is omgaan met verdriet en verlies en de gevolgen die daarop kunnen volgen zoals pijn, depressie en mentale gezondheidsproblemen. Het is bijna voelbaar en met de bijdrage van Sugar Spine is dit van begin tot einde een mooie muzikale reis.
Ik denk dat One Bitten, Twice Shy de enige compositie is die vooraf nog niet bekend zou kunnen zijn. Het is naar mijn mening ook de meest toegankelijke compositie op de EP. Strak, sterk en aantrekkelijk zijn de goede woorden voor deze compositie. Er zit een heerlijk tussenstuk in waar het tempo sterk wordt opgevoerd waardoor de zware groove daarna als sterk contrast aanspreekt.
Er zijn van die momenten dat je je ware gevoelens weet te verbergen om anderen niet te kwetsen. Dat geeft de band aan bij FRAUD !. Dit is niet erg, maar kan ook absurde vormen aan gaan nemen. Frustratie en zelfhaat dragen dan bij aan uitputting door maar te ‘pleasen’. Dit is mooi vorm gegeven door Alma Alizadeh van For I Am King erbij te halen. Samen met Mees vormt zij het innerlijke duet dat zo’n persoon ervaart onder het masker. Muzikaal uit zich dit in een energieke vibe, die wordt afgewisseld met heftige en groovy tussenstukken. En met de deathcore in het DNA is het niet verwonderlijk dat ook hier de band de diepte zoekt. En hoe diep kun je gaan? Vanuit de melodieuze stukken is het een glijbaan naar beneden die niet op lijkt te houden tot een onderwereld is bereikt. Dit is de ‘muzikificatie’ van de zelfhaat.
Transcend is een lekkere EP waaruit blijkt hoe sterk enlevend het Nederlandse deathcoregenre is. Een EP waarop Torn From Oblivion toont dat het niet onder doet voor alle concollega’s.