Gehaast kom ik 013 binnen, vrezend dat ik de zaal nauwelijks in kan komen nadat mijn trein geplaagd was door vertraging. Ik heb echter geluk. Er is zo weinig publiek dat punk dan toch dood lijkt. Bovendien begint de eerste band wat later dan normaal. Genoeg tijd om even te kijken wie allemaal naar een dergelijk optreden komen nog. Het is een leuke mix van oudere punkers die het allemaal zagen in die skatepunk gloriedagen én ouders die hun kids meegenomen hebben, soms inclusief mohawk. Daarnaast zijn er ook nog een grote hoeveelheid aan ballonnen meegenomen om de feestvreugde te verheugen, ook al lijkt het daardoor soms meer op een kinderfeestje dan een punkrockshow.
Total Chaos is wel een bijzondere opener. Tenslotte staat de rauwe streetpunk van deze Amerikanen toch wel ver af van de meer gelikte skatepunk van de headliner. Maar hey, mooi idee om de fans van ook kennis te laten maken met een ander geluid. Een geluid dat meer schatplichtig is aan pioniers als GBH en The Sex Pistols dan aan een Ramones. Het publiek reageert helaas wel wat lauwtjes. Waar normaal gevraagd moet worden om 3 stappen voorwaarts te komen moeten er nu 20 passen worden gezet. Niet dat deze ervaren punkers zich daar verder iets van aantrekken. Ze spelen gewoon alsof de zaal vol en mega enthousiast is. Als ultieme wapen om de zaal mee te krijgen gaat bassist Joe E. Bastard de zaal in om een mini-pit aan de gang te krijgen. De band herinnert ons er terecht aan dat punk niet zit in hoe je er uit ziet, maar dat het in je hoofd en je hart zit. Dat dragen ze extra uit met hun nummer Street Punx. Lekkere rauwe vocals, flink wat energie en riffs die gaan van doodsimpel naar wat virtuozer. Prima geluid, prima optreden. De heren hadden meer verdiend vanavond.
Helemaal leek het publiek niet te weten wat te doen met de vorige band. Bij de volgende band, Get Dead, lijkt dat nog erger. Deels zit hem dat in de creatieve mix van punkrock, ska en reggae waar het gewoon wat lastiger op rond stuiteren is. Het duurt even voor je in de groove komt. Het andere deel dat het publiek wat lijkt te verwarren is hoe de zwaar getatoeëerde Sam King de rol van headliner op zich neemt. Hij maakt weinig contact met het publiek en schuifelt wat vreemd rond op het podium, een beetje als een dronken pinguïn. Op zich een type loopje wat ik vaker zag bij bands als Pulley en Lagwagon, maar Sam brengt dat wel naar het volgende level. Het feit dat het wat drukker in de zaal is geworden lijkt met name te komen omdat het tijdstip dichter komt bij de headliner. Gelukkig zijn er toch wel enkele fans die weten wat ze moeten doen met het geluid van deze heren uit San Francisco en wordt er toch wat op en neer geschuifeld ook in de zaal.
Voor Pennywise frontman Jim Lindberg het startschot geeft van set middels Peaceful Day is het intussen wel druk geworden in de zaal. Er lijkt ook een soort ontlading te zijn vanaf de eerste noot en de zaal, en hardcups komen meteen in beweging. Pennywise heeft natuurlijk eigenlijk twee frontmannen. De iets bedachtzamere punkrock dad (check het gelijknamige boek en de film) en vocalist Jim en de wildeman, gitarist Fletcher Dragge. Geroutineerd wisselen ze hun podiumpraatjes met elkaar af. Zo steken ze draak met NOFX die naar hun zeggen niet helemaal gestopt zijn, alleen gestopt met goedkoop optreden. Dit alles om een kleine NOFX cover medley in te starten die afgesloten wordt met een stukje Bad Religion. Twee bands die toch net wat groter zijn dan Pennywise, maar wat mij betreft muzikaal op zelfde hoogte staan.
Natuurlijk horen we klassiekers als Fuck Authority, Society en Same Old Story. Maar gelukkig is er ook ruimte voor het nieuwere Live While You Can, waarvan de tekst ‘I got a timebomb ticking in my head’ mijzelf, en veel andere oudere punkers zeker aanspreekt.
Rustpuntje is er als er wat shotjes op het podium worden gevraagd om een crewlid’s verjaardag te vieren en de klanken van Ben E. King cover Stand By Me te horen zijn. Even zie ik de mannen van security verrast kijken. Eindelijk even wat rust. Natuurlijk barst het geweld op het laatste moment los en gaat de versnelling er in. Ook verrast lijken de heren van security bij het verplichte toegift. Ze lijken zich even geen raad als mensen uit het publiek bij Bro Hymn het podium betreden. Gelukken snappen ze snel dat de band dit okay vind, sterker nog, ze het niet anders willen. Zo eindigt de show minstens zo energiek als hij begon. Ik heb Pennywise vaak gezien, maar dit was toch wel één van hun sterkste optredens. Knap na zo’n kleine 35 jaar. NOFX mag gestopt zijn, ik denk dat Pennywise nog jaren mee kan.
Foto’s: Evy Wisse