Het Amerikaanse post-hardcore ensemble Touché Amoré staat bekend om zijn uitzonderlijke consistentie. Niet alleen heeft de band tot op heden geen enkele middelmatige release op zijn naam staan, maar ook is de bezetting sinds 2010 ongewijzigd gebleven. De muziek van deze heren is doordrongen van emotie en raakt de diepste lagen van de menselijke ziel, waardoor de band zich met recht tot een van de leidende namen binnen het genre mag rekenen. Hun vierde album Stage Four is een persoonlijke favoriet en mede daardoor zijn mijn verwachtingen voor Spiral In A Straight Line bijzonder hoog gespannen.
Touché Amoré biedt ons elf nieuwe composities aan die een ruime dertig minuten aan auditief genot bestrijken. De karakteristieke stem van frontman Jeremy Bolm speelt opnieuw een centrale rol, waarbij hij zelfs in zijn zuivere zang emotioneel weet te raken. Hoewel de algehele hardheid enigszins lijkt te zijn verminderd, bewijzen nummers als Disasters en Mezzanine het tegendeel. Deze traditionele post-hardcore composities worden gekenmerkt door agressieve vocalen en de krachtige baspartijen van Tyler Kirby, die de intensiteit verhogen.
Single Hal Ashby kent daarentegen een aanstekelijkheid in zowel zang als instrumentatie, terwijl opvolger Force Of Habit de variatie opzoekt. De gesproken woord track met rustige begeleiding is intrigerend en meeslepend. Het gevarieerde gitaarspel doorheen het album houdt de luisteraar voortdurend geboeid. Founding members Nick Steinhardt en Clayton Stevens weten zowel in de rustige passages als in de meer hardcore gerichte stukken overtuigend voor de dag te komen. Vooral op Finalist wordt het creatieve gitaarspel naar een hoger niveau getild, met een fascinerende wisselwerking tussen de lead- en ritmegitaar.
Touché Amoré laat op deze plaat wederom een aantal rollen vervullen door gastartiesten. Zo zijn dit keer Dinosaur Jr’s Lou Barlow en Boygenius’ Julien Baker uitgenodigd. Zo neemt eerstgenoemde het overgrote deel van de vocalen voor zijn rekening op het voortkabbelende Subversion (Brand New Love) en mag laatstgenoemde de plaat ten einde brengen met haar loepzuivere vocale bijdrage aan de bridge en outro van misschien wel het mooiste en krachtigste nummer van deze plaat, Goodbye For Now. De Amerikanen brengen een dynamische plaat uit, die voortdurend wisselt tussen hard en zacht. Instrumentaal bevat deze plaat genoeg interessante partijen om geboeid te blijven, maar is het vooral de duistere boventoon van Bolm die deze plaat tekent.