Spanje en instrumentaal triggert mij wel. Mede door de goede albums die ik ondertussen heb verzameld van bands als bijvoorbeeld Kermit en Exxasens. Instrumentaal is soms lastig om te doorgronden. Zonder de juiste achtergrond informatie voel ik niet wat de muziek wil zeggen. Het kan ook retesaai zijn.
De band is in 2007 opgericht in Madrid met de naam Nacen De Las Cenizas. Al snel bedacht men dat het wellicht beter was om zonder zanger verder te gaan wat resulteerde in een debuutalbum in 2008 dat gemasterd werd door Peter in de Betou. Deze man heeft een ontzettende staat van dienst en heeft met een enorme hoeveelheid bands samen gewerkt (oa Dimmu Borgir, Diabolical Masquarade, Draconian, Enslaved etc.) De naam veranderde in Toundra en een andere richting werd aangenomen.
Uiteindelijk zal volgende week dus het achtste album aan de wereld worden gepresenteerd dat de titel Hex heeft gekregen. Het bestaat uit vijf tracks, waarvan de eerste in drie stukken is geknipt. Dus eigenlijk acht losse tracks op de uiteindelijke schijf. El Odio (haat) is als een 22 minuten durende woede-aanval geschreven. De naam zegt het al maar voegt de muziek de daden bij het woord? Parte I begint kabbelend maar na enige tijd wordt de druk opgevoerd. Esteban Girón, de gitarist, heeft het nummer geschreven vanuit zijn eigen perspectief dat hij is opgegroeid in een wereld die hem eigenlijk tegen zijn zin in een bepaalde richting op heeft gestuurd. Hij realiseert zich nu dat hij heel zijn leven in een soort woede heeft geleefd. David López, keys en gitaar, liet hem tijdens het schrijfproces een video zien waarbij mensen een regenboogvlag omlaag haalden waarbij een menigte stond te juichen. “Kijk nou dit is 2021″… Dit versterkte zijn emoties en die heeft hij geprobeerd te verwerken in het nummer. Als ik dit zo lees, mag van mij de sound wel iets agressiever en minder glad zijn. Parte II heeft dit wel iets meer maar dan zou ik de ultieme explosie verwachten in een climax bij Parte III. Deze is er wel maar ik ervaar niet de haat die de lading moet dekken.
Ruinas is ontstaan vanuit een op ieder album terugkerend thema. Lekker jammen en kijken waar je in vijf minuten uitkomt. Het klinkt was losser en vrolijker dan deel I. Beide gitaristen weten elkaar te vinden en af te wisselen. La Marga Marcha is het meest afwisselende tot nu toe. De drums gaan meer aandacht opeisen met wat fills en het is meteen een wat steviger sound. Watt is het langste nummer met bijna 8 minuten. Het klinkt grimmiger wat eigenlijk niet vreemd is want het is als eerste geschreven voor dit album. Dit had in mijn beleving beter gepast bij het eerste drieluik van kant-A. FIN beëindigd deze muur van geluid dat de afgelopen drie kwartier mijn stereo heeft getest.
Het geluid van dit album is heel erg goed. Lekker gelaagd en diep in de bas. Ik had graag iets meer variatie gehad in het geheel. In vergelijk met de, in de aanhef, vermelde bands is het wat saaier. Maar net als de meeste instrumentale rock is het een fijn album op de achtergrond tijdens werken. Het eist niet alle aandacht op en ook dat is een gave. Voor de liefhebber van instrumentaal is het wel een album om in ieder geval uit te proberen.