Tragik – Tainted

Met het album Tainted van Tragik voor mijn neus ben ik toch ietwat verbaasd. Allereerst ben ik verbaasd dat Tainted alweer het zevende album van deze melodische hardrockband is. Daarnaast word ik vanaf het artwork lustig aangekeken door rondborstige dames. Maar dat blijkt op vorige albums ook reeds het geval geweest te zijn. Don’t judge a book by his cover, zeggen ze dan en dat klopt zeker als een bus voor dit zevende album van Tragik.
Een album met een diversiteit ten top met de rockkant als continue basis. Niet altijd heel erg bijzonder hoogdravend zoals in ‘Til I See You Again en Nobody’s There en zelfs rock-/zoetsappig zoals in Regrets. Daarentegen past Face Of Sorrow zeker ook in dit rijtje, hoewel deze compositie wel pakkend is door een stabile gitaargeluid en dito drum.
In Can’t Take It Back openbaart de rockkant zich voor het eerst op het album. Het refrein is prettig en aanstekelijk, noem het zelfs poppy en de gitaarsolo klinkt zo warm en vertrouwd dat Can’t Take It Back toch heerlijk blijft hangen. Verderop het album is ook het titelnummer doordrenkt met een flinke rocksaus tegen de grens van rock and roll aan. Opvallend op Tainted is het jaren zeventig geluid dat deze moderne band neerzet. Qua geluid neigt het naar een band als Boston en de samenzang/achtergrondkoortjes in Tainted, maar ook in Nobody’s There en het lange Not Over You (Listen) passen uitstekend in het geheel. Die link naar een band als Boston komt terug in Welcome Back, maar dan vermengt met de Electric Light Orchestra ten tijde van Mr. Blue Sky. Hoewel er zeker ook in Into The Great Unknown overeenkomsten terug zijn te vinden met Styx ten tijde van Mr. Roboto.
Heerlijk hoe die oude tijd in een nieuw jasje wordt gestoken en in Not Over You (Listen) zelfs naar de synthpop uit de jaren tachtig (inclusief drumcomputer) teruggrijpt.
Tragik laat een eigentijds en bijzonder geluid horen waarvoor Phil Vincent voornamelijk verantwoordelijk is. Zijn stemgeluid is bijzonder passend voor de muziek op Tainted en in Heaven laat hij horen dat hij in deze uiterst rustige en prachtige compositie niet meer nodig heeft dan een piano en zijn stem om een heerlijk gevoel neer te leggen bij de luisteraar. Leuk is de versnelling halverwege de compositie waarin spacerock de boventoon voert en Tragik een meer progressieve kant laat horen. Ook hier wordt de compositie, net als nagenoeg alle andere composities, verrijkt met een heerlijke gitaarsolo.
Al met al is Tainted een bijzonder album dat herinneringen naar boven brengt en rock en (synth)pop met elkaar weet te vermengen. Een bijzonder album dat prettig klinkt en vooral in de Boston/Styx/Elo-composities sterk naar voren komt.