Tragik – Ultima Ratio

Pandemie of niet. Phil Vincent is niet te stoppen in zijn werkdrive en wist bassist Damian D’Ercole en drummer Dirk Philipps weer zover te krijgen dat ze samen het album Ultima Ratio opnamen waarbij Phil zich op de gitaar ook nog wist te ondersteunen door Vince O’Regan en William Roux. Daarbij was Jacob Hansen weer verantwoordelijk voor de mastering van het album.
Het tiende album van Tragik is muzikaal absoluut geen verrassing. Nog altijd haalt Phil Vincent voor dit project zijn invloeden uit de jaren zeventig en is de rockbasis hetgeen waar alles op en om gebouwd wordt.
Gewoon lekkere onvervalste en vooral pure rock krijg je dus voor je kiezen in onder meer Wet Dog, Out Of A Limb en Piece By Piece. Het tempo wordt je altijd op een comfortabele manier geserveerd waarin drummer Dirk Philipps onvermoeibaar de maat aangeeft. Het stemgeluid van Phil Vincent is wat hees en past wel weer mooi tussen de gitaarmelodieën.
Wanneer de zang dubbel wordt ingezet, komen de invloeden van een band als ELO weer mooi naar voren. Dat is zo in Piece By Piece, maar zeker ook in One Last Time. En om in die tijd te blijven is de relatie met New England in Hunter ook weer aanwezig zoals dat op eerdere albums ook al het geval was. Leuk bij Hunter is trouwens dat het drumintro waarmee het album begint, nagenoeg hetzelfde is als de afsluiter Hope. Na het intro gaat Hope echter zijn eigen weg in het vertrouwde geluid van Tragik.
Kleine uitstapjes binnen de rockbasis zijn we ook wel gewend. Dit keer beweegt het geluid van Tragik zich naar wat bluesyaccenten in Seeds Of The Sky en All I Have Left. Laatstgenoemde compositie heeft daarbij een balladkarakter waarbij het lekker meedeinen is. Requiem is tot slot een compositie die ruim acht minuten duurt en daarbij wat afwijkt van de rest. Ook hier overheerst de rust en krijgen ELO-invloeden de ruimte maar komen er ook wat elementen bij de Beatles vandaan.
Ultima Ratio heeft een angstaanjagende hoes, maar muzikaal is er op het album niets waar je bang voor hoeft te zijn. Het zijn tien nieuwe composities uit de hoed van Phil Vincent die niet verrassen of ergens vernieuwend zijn maar zeker, zoals altijd, wel aanspreken en gewoon op een prettige manier rock aanbieden.
Het is voor het jaar 2021 het derde album waarbij Phil Vincent betrokken is en ik verwacht voor 2022 dat we hem nog zeker een paar keer zullen tegenkomen.