Trail of Tears bestond in de eerste versie van 1994 tot 2013, tijdens de hoogdagen van de female fronted symfonische metal (Within Temptation, Nightwish, AFter Forever, …). De band uit Noorwegen mixte toen en vandaag opnieuw gothic en symphonic en een beetje black metal en combineert cleane vrouwelijke vocalen met grunts. Hun optreden op het Dynamo Metal Fest in 2011 beschouwen ze tot vandaag als één van hun beste en grootste concerten. Sinds 2020 is er een nieuwe versie van Trail of Tears, met vier oudgedienden en met de voormalige Sirenia-zangeres Ailyn als nieuwe vocaliste. Met de nieuwe EP Winds of Disdain willen ze aanknopen op het succes dat ze eerder hadden.
Wat opvalt aan deze EP is dat de titeltrack en Take These Tears heel hard klinken als symfonische metal van de jaren ’90 en ’00. Op de titeltrack klinken de gitaren misschien wat harder en agressiever dan wij ons herinneren van Trail of Tears, maar dat kan ook een indruk zijn, want het is al even geleden dat we luisterden naar albums als Porfoundemonium of Free Fall into Fear. Op deze nieuwe EP overbrugt Trail of Tears pas met No Colors Left en Blood Red Halo hun zelfgekozen pauze en sluiten ze muzikaal meer aan op het heden. Toch in de lead-gitaren en in het drummen. Inzake songopbouw en in de vocalen blijft alles klassiek, oldschool zelfs. Inzake productie, mix, songschrijven en muziek-technisch hebben andere, jongere bands toch enkele punten voorsprong genomen op deze ‘oudjes’. Maar er zijn vast nog wel genoeg liefhebbers die maar wat blij zullen zijn met dit heel typische en heel herkenbare geluid.
De Spaanse Ailyn is een mooie derde zangeres, na Helena Michaelsen (nu bij Imperia) en Cathrine Paulsen. Nicolay, de tweede gitarist die samen met Ailyn nieuw is komen aansluiten bij de reünie van Trail of Tears, lijkt op deze EP nog niet zo goed uit de verf te komen.
Alles bij elkaar is Winds of Disdain een welgekomen hernieuwde kennismaking met een fijne band die harder zijn stempel gedrukt heeft op de scene dan we in hun gloriedagen zouden vermoed hebben. Hun – intussen al vaak gekopieerde – concept werkt nog steeds en zou ook nieuwe fans vlot moeten kunnen overtuigen.
Het artwork is van de Griekse Gogo Melone, die eerder al mooie zaken realiseerde voor onder meer Gallia, Xandria, Vetrar Draugurinn, Fragmentum, … De EP komt ook bij een Grieks label uit. The Circle Music ken je misschien van releases van Chaostar, Corvus Corax of Sheitan. Dit label zal net als deze EP ook alle vroegere albums van Trail of Tears heruitbrengen op vinyl. En er komt later ook een nieuw full album aan.
Heel af en toe treedt Trail of Tears ook al weer op. Hopelijk nemen ze inzake concerten in de Lage Landen de draad weer op en kunnen we Trail of Tears snel opnieuw op een Nederlands podium zien.