Mijn aandacht bij het nieuwe album van het Duitse Trance werd eigenlijk getrokken door de getalenteerde zanger Nick Holleman. Deze zeer veelzijdige zanger is misschien bekend van zijn zangkwaliteiten bij Powerized, Sinbreed, Methusalem of Vicious Rumors en is naar mijn mening één van de meest ondergewaardeerde zangers van ons eigen land.
Samen met landgenoot gitarist Joris van Rooij en drummer Neudi (Manilla Road) heeft hij wat nieuw leven geblazen in de band die reeds sinds 1974 rock/metal maakt. De echte doorbraak kwam in 1981 met het album Break Out en Power Infusion uit 1982. Door wat perikelen over de naam is de band even onder de naam Trancemission aan de slag gegaan. Anno 2021 laten de vijf heren van Trance horen dat ze nog zeker de moeite waard zijn en een rol (kunnen) spelen in het rockgenre.
Het album Metal Forces kent tien nieuwe composities die uit het goede rockhout zijn gesneden. Soms lekker uptempo zoals in The Fighter waar drummer Neudi en bassist Thomas Klein voor de nodige snelheid zorgen. Markus Berger en Joris van Rooij voelen dat haarfijn aan en volgen met rasse schreden. De overige composities liggen meer in de rechttoe-rechtaanhoek en Trance weet met onvervalste oldschoolrock te overtuigen. Troublemaker, Believers,As Long As I Live en titelnummer Metal Forces zijn daar mooie voorbeelden van. Gewoon een goede riff, een rustig couplet en een aantrekkelijk refrein zorgen ervoor dat het geluid van Trance aanspreekt.
Daarbij zijn er kleine uitstapjes. The Horns Of Jericho en The Drums Of Waterloo zijn kleine instrumentale opstapjes. Death Machine heeft een wat zwaarder karakter en sleept zich wat meer voort in een vette riff. En met Deep Dance wijkt Trance wat af van de traditionele ingeslagen rockweg en presenteert een compositie die ergens een mash-up lijkt te zijn van Paradise City (Guns ’n Roses) en Cats In The Cradle (Ugly Kid Joe/Johnny Cash). Vooral het tribal-achtige drumwerk van Neudi geeft het geheel een idee van een mantra.
Tenslotte is een goed rockalbum geen rockalbum wanneer er ook niet een gevoelige snaar wordt geraakt. Hier zorgt de afsluiter Ballad For A Group hiervoor. Startend met fraai gitaarspel laat Nick Holleman hier horen dat hij de diverse facetten van een rockstrot mooi beheerst. Van warm en donker verschuift hij zijn stembanden schijnbaar moeiteloos naar de hogere regionen.
Metal Forces is een album dat er staat en met de veertig jaar ervaring is dat ook wel weer begrijpelijk. Voor mij is het ook weer duidelijk dat we Nick Holleman wat meer aandacht en erkenning mogen geven in ons eigen land. (Als hij maar niet met Beste Zangers mee gaat doen).