Trapped Under Ice wist me met deze vijf track demo volledig omver te blazen met hun lompe mid-tempo riffs en wreed geschreeuw van frontman Justice. De opvolgende EP genaamd Stay Cold uit 2008 wist dit geluid vast te houden en een behoorlijke reputatie te creëren voor de vijf heren in kwestie.
Met het schaamrood op de kaken moet ik toegeven de full-length Secrets of the World nooit te hebben aangeschaft en –los van enkele tracks in de auto bij ’n maat- zelfs nooit te hebben geluisterd. Shit Happens I guess. Des te vrolijker werd ik echter toen opvolger Big Kiss Goodnight binnen kwam.
Enige vergelijking tussen de voorganger kan ik dus helaas niet trekken, maar afgaande op de demo en EP heeft Trapped Under Ice het trucje nog beter onder de knie gekregen. Met’ het trucje’ bedoel ik weergaloos intense hardcore als een wervelwind tentoonspreiden. Het is letterlijk onmogelijk om bij het horen van Big Kiss Goodnight de armen niet in de lucht te gooien of met het zwart voor de ogen te ontluiken in een alles vernietigende mosh.
Iets wat erg opvalt is dat de zang nog intenser overkomt. Zelfs zo erg dat ik tijdens opener Born To Die even dacht te maken te hebben met Stephan van Kickback. Daarnaast zijn geheel terecht de eenzame gitaar solo’s a la Next Step Up invloeden zoals te horen op Stay Cold vrijwel in z’n geheel verbannen (uitzonderingen Outcast en Reality Unfolds daar gelaten) en is er plaats gemaakt voor een wat meer groovende sound bij de breakdowns. De uitstekende productie zal hier ook zeker aan toegevoegd hebben. De plaat klinkt simpelweg perfect afgewerkt, iets wat bij een hardcore band wonderen doet.
Het enige wat mensen tegen ’t hoofd zou kunnen stoten is dat er muzikaal werkelijk niets vernieuwends of eigenzinnigs in zit. Neem een willekeurige Crown of Thornz, Breakdown of Blood For Blood cd en u zult begrijpen wat ik bedoel. Neem bijvoorbeeld de bas intro naar two step (Born To Die) of de langzaam opkomende snijdende gitaar inclusief clean lyrics naar two chord refrein met overheersende backing vocals (Outcast). Het is allemaal al tot in den treure herhaald.
Voegt de plaats iets toe aan het algeheel verkrijgbare hardcore repetoire? Nee. Duurt de plaat wellicht iets te lang waardoor ‘t na enkele luisterbeurten gaat vervelen? Waarschijnlijk. Moeten we daar rouwig om zijn? Absoluut niet. Inventiviteit is niet voor iedere hardcore band weggelegd en kan zodoende beter overgelaten worden aan degene die daar goed in zijn.
Trapped Under Ice laat wederomzien waarom ze een dergelijke aanhang hebben weten te vergaren over de afgelopen jaren: straight in your face hardcore. Geen poespas, gas erop en zorgen dat de gehele venue aan gort geslagen wordt, inclusief de aanwezigen. En zorgt het publiek daar niet voor, dan zijn de heren ook niet te flauw om daar zelf een steentje aan bij te dragen.
