Niet dat Tremonti als een solo aangelegenheid moet worden gezien want net als op All I was overheerst ook op dit nieuwe album het bandgevoel. Met gitarist Eric Friedman, drummer Garret Whitlock en bassist Wolfgang van Halen (zoon van Eddie) worden zoveel nummers opgenomen dat Cauterize slechts het eerste deel is van de vruchtbare opname sessies. Later dit jaar verschijnt deel twee onder de titel Dust. Qua sound en benadering verschilt deze nieuwe plaat niet zoveel in vergelijking met zijn voorganger. Het grootste verschil zit hem in het feit dat Cauterize volwassener en overtuigender klinkt. De balans tussen de hardere en snellere nummers ten opzichte van de mid-tempo nummers is perfect waardoor het album geen seconde verveelt.
Zo zet de knalharde opener Radical change, mede door het aggresieve gitaarspel direct de toon. Maar ook de minder snelle nummers maken veel indruk. Flying monkees, Dark trip en het titelnummer laten de veelzijdigheid van de band horen en het geweldige Sympathy zou niet hebben misstaan op een van de Alter Bridge albums. Het afsluitende Providence is eveneens een hoogtepunt op zich. Het gitaarspel van Tremonti is fantastisch en als zanger klinkt hij nog overtuigender dan op All I was.
Het knappe is dat het album bol staat van melodie waardoor ook de harde nummers zeer toegankelijk blijven en uitnodigen tot meezingen. Een uitstekende plaat en ik kijk nu al uit naar deel twee.
