Foto’s: Maarten Meulensteen
Vanaf het begin van de set wordt het gaspedaal diep ingetrapt en gaat het los. Zwaar aangezette gitaarriffs, stevig drumwerk en pompende baslijnen. De zang van Mark Tremonti klinkt iets meer iel dan op plaat maar het blijft imposant hoe hij zich ook live weet te redden. Logischerwijs moet hij nu meer schreeuwen over al dat geweld heen dan in een studio waar alles perfect op elkaar is afgestemd. Bij de rustigere passages laat hij horen echt geweldig te kunnen zingen. De samenzang met gitarist Eric Friedman en bassist Tanner Keegan loopt de hele avond gesmeerd. Dat geldt eigenlijk voor het hele optreden. De band is perfect op elkaar ingespeeld. Eric is overigens, zoals Mark zelf aankondigt, een begenadigd gitarist. Waar Tremonti zelf meer voor de ruigere aanpak kiest zorgt Eric vaker wat meer voor de melodie. Het samenspel van de gitaristen is een van de grootste pluspunten van deze band. Het drumwerk van Ryan Bennett en de al genoemde baslijnen van Tanner zorgen voor de kers op de taart.
De geoliede machine neemt het publiek vanavond in vogelvlucht mee door hun inmiddels imposante geschiedenis. Sinds 2011 zorgt de gitarist van Creed en Alter Bridge met zijn soloproject voor uitstekende metal albums. Op de oude leest geschoeid maar met zoveel kwaliteit gebracht dat het ook vanavond weer volop genieten is. Of het nu om oudere nummers gaat of de nummers van The End Will Show Us How.
Opvallend is dat Tremonti begint met Cauterize, een ouder nummer. Je verwacht toch meer nieuw werk van de laatste plaat. Dat komt er met slechts twee nummers (het fijne It’s Not Over en eveneens goede Tomorrow Will Fall) bekaaid vanaf. Vreemd genoeg scoort All I Was het hoogst vanavond met vier nummers (You Waste Your Time, The Things I’ve Seen, So You’re Afraid en afsluiter van de avond Wish You Well). Verder blijkt het aardig verdeelt met nummers over alle releases heen. Het is vanavond daarom met recht een best of Tremonti. Wel gevoelsmatig met de nadruk op vooral krachtigere nummers die de noodzaak tot oordoppen benadrukken. Niet dat het geluid slecht afgesteld is maar knallen doet het vanavond. Melodie lijkt daardoor iets minder aanwezig maar ijzersterke uitvoeringen van bijvoorbeeld (het al genoemde) Tomorrow We Will Fall, het bekende If Not For You, het mooie The Things I’ve Seen en Dust zorgen voor een fijne balans tussen hard en zacht.
Het wat mij betreft best opgebouwde nummer van de band vind ik ook vanavond het meest imposant. Dat komt door de persoonlijke boodschap die Mark er aan meegeeft maar ook de diversiteit die in het nummer zit. Met Marching In Time hebben ze dan ook goud in handen. Overigens is de zware gitaarriff van Flying Monkeys een goede tweede om te vermelden. Die riffs en groove gaan lekker dreunend door je lijf heen. Heerlijk! Eigenlijk is dit ook het woord dat vanavond goed weergeeft. Het was heerlijk genieten. Ook heerlijk verrassend in de gekozen nummers en de keuze om een echte ‘best of’ te brengen. Bijzonder is tot slot nog het intro dat Mark Tremonti brengt voor de twee toegiften. My Way van Frank Sinatra wordt clean en uitstekend gezongen.
Voorprogramma Queen Of Spades zorgt voor een verdienstelijke start van de avond.
Het is een band die live meer meters moet maken om op een groot podium echt impact te kunnen maken. Alle elementen kloppen wel maar het is bij lange niet zo’n geoliede machine als bijvoorbeeld het hoofdprogramma. Niet erg, want dat vraagt tijd en zo lang is het Nederlandse Queen Of Spades ook weer niet bezig.
Het fijne gitaarspel, het drum en baswerk kloppen wel. Zeker van de leadgitarist. Zangeres Peggy heeft de uitstraling dat ze op het podium past. Ze swingt en is niet bang om de aandacht te vragen. Haar aankondigingen en stem bij het zingen missen alleen soms nog wat kracht. Dat kan ook liggen aan het feit dat het voorprogramma nooit het beste geluid van de avond krijgt. Ik heb de band namelijk nooit eerder live zien spelen. Over het algemeen klinkt de muziek OK. Het is nog wel iets teveel alsof ze in de oefenruimte staan. Het samenspel is niet helemaal vlekkeloos en vaak iets te krampachtig. Zoals gezegd, dat vraagt vlieguren en gewoon stug doorgaan.
