Trettioåriga Kriget – Seaside Air

Het Zweedse Trettioåriga Kriget heeft een rijke historie. Reeds in de jaren zeventig wist deze band menig progressief publiek voor zich te winnen en Mikael Åkerfeldt van Opeth noemt de band in één adem als het gaat om zijn belangrijkste inspiratiebronnen. Bijzonder aspect aan dit nieuwe album is het feit dat het het eerste album van de band is dat in Engelse teksten kent. Het album kent zeven nummers die allen luisteren als muzikale schilderijtjes.
Hoewel alle nummers consistent zijn in kwaliteit, is het goed hoorbaar dat muziek van de nummers Billy en Dreaming Of Vermeer niet van de hand zijn van Stefan Fredin. Beide composities, waarvan de teksten wel beiden door Olle Thörbvall zijn geschreven, hebben een meer ingetogen doch progressief karakter en liggen gemakkelijk in het gehoor. In de overige nummers heeft Stefan Fredin zich in eerste instantie laten inspireren door de muziek van The Beatles. De schijnbare eenvoud is daar misschien een reflectie van. Ik maak kennis met het album met het nummer The Photograph dat met een klarinet en wat countryinvloeden van start gaat. Trettioåriga Kriget weet met een eenvoud aan noten en tonen een bijzondere sfeer te creëren. De (dubbel-/)samenzang van Stefan Fredin en Robert Zima geeft een extra dimensie aan het nummer, waarin het vijftal met een enkele drumslag en een paar gitaarnoten een serene sfeer neerzetten. In het titelnummer Seaside Air lijkt de sfeer van The Photograph zich aanvankelijk voort te zetten, maar al gauw verandert het nummer van karakter en wordt er flink gespeeld met stijl en tempo. Vergelijkingen met Spock’s Beard liggen onder de oppervlakte. Het Forgotten Garden is een genot om naar te luisteren. Er is een uitstekende balans in kracht en gevoel/emotie. Het drumwerk van Dag Lundquist luistert als een organische metronoom. Halverwege het nummer vindt er een versnelling plaats en wordt vanuit het muzikale palet een pakkende gitaarsolo gehaald. Het stemgeluid van Stefan doet denken aan de vocalen bij Riverside. Wie wie beïnvloed is hier moeilijk te zeggen met een band die al vier decennia meedraait. Ook in wonderschone Snow is dat moeilijk te achterhalen. Deze compositie heeft een sterk Floydiaans karakter. De (toch wel) bombastische aanzet, dat gevoed wordt door het pianogeluid, ligt aan de basis van een nagenoeg perfect opgevoerd nummer waarin muziek en tekst elkaar immens versterken. Het neemt mijn gedachten mee naar pittoreske landschappen en had van mij zeker tien minuten mogen duren. Met Behold The Pilot sluit de band het album af. En daar komt het Zweedse vijftal toch weer verrassend om de hoek. Aan de basis ligt een lekkere shuffle waaronder een wat bluesy/jazzy gitaargeluid de melodie vormgeeft en opstuwt en regelmatig afgewisseld wordt door een fusiongeluid. De samenzang aan het eind van het nummer laat je meevoeren op de deining van het nummer en bouwt het geheel af tot alleen de zang van Stefan zich afrolt als een golf in de branding.
Ik krab me eens drie keer achter de oren. Hoe kan het zijn dat ik deze band nog nooit eerder heb gehoord? Een band die met zeven nummers muziek tot een serieuze kunstvorm bevestigt. Zelf moet ik denken aan het project La Grande Parade waar 39 Nederlandse musici elf nummers opnamen waarin ze geïnspireerd waren door tien schilderijen. Met het belangrijke verschil dat Trettioåriga Kriget zelf ook verantwoordelijk is voor de beelden die de nummer in mijn hoofd vormgeven.