Trillium – Alloy

Amanda Sommerville is een Amerikaanse singer-songwriter en zangcoach. Zij werd bekend door haar samenwerking met verschillende Europese metal bands (o.a. Avantasia, Epica, Kamelot, After Forever, HDK). Met een vocaal bereik van tenor tot sopraan en een stilistisch diverse stem bestond Amanda’s carrière tot nu toe uit zachte, elegante pop/rock met hardrock, folk en soul invloeden.
Met Trillium begint Amanda aan een nieuwe uitdaging. Het is spannend en erg divers.  Amanda omschrijft het als “een expeditie met mijn muzikale familie om mijn metamorfose te ontdekken en te vieren waar ik doorheen ben gegaan als een artiest gedurende de afgelopen jaren. Makkelijk gezegd, het is mijn kindje”  Op het album zijn uiteraard ook oude bekenden te vinden als Sander Gommans (Ex After Forever, HDK) op de gitaar. Dat zeggende maakt mij erg nieuwsgierig naar “Alloy” wat in Europa zal verschijnen op 4 november 2011.
Het album begint op een spookachtige manier met het nummer “Machine Gun”. Het nummer komt gelijk catchy over doordat de teksten wat aangedikt wordt door de zware gitaar partijen. Dit beloofd wat voor de rest van het album. In zekere zin lijkt het of ik naar After Forever aan het luisteren ben wat helemaal niet negatief bedoeld is. Het stemgebruik, van subtiel naar extreem, pakkend en verleidelijk, is een sterke rode draad die door het album loopt.
Het tweede nummer “Coward” begint erg zwaar en loom met flink de beuk erin door drums en bas loopjes die al snel de mond gesnoerd worden door de subtiele stem van Amanda. Dit moment duurt echter niet lang en het nummer dendert gewoon vrolijk verder om subtiel te eindigen. Het nummer blijft wel zwaar aanvoelen en het maakt mij nieuwsgierig naar hoe dit live zou klinken. Mijn inziens erg smakelijk! Eveneens is er ook een officiële clip gemaakt bij dit nummer wat er ook al erg veelbelovend uitziet.
Het nummer “Purge” klinkt erg toegankelijk en zou zo wat mij betreft op de buis kunnen op MTV. Zonder dat het nummer te poppy klinkt kletteren de gitaar solo’s wel om je oren wat het net een tikkie ruw maakt. Heerlijk nummer. “Utter Descension” begint subtiel met de cleane vocalen van Amanda ondersteund door gitaar en al erg snel laten ook de toetsen wat van zich horen. Het eerste idee wat mij te binnen schiet is dat het hier gaat om een ballad maar niets is minder waar. Rond de eerste minuut wordt gelijk de volle beuk erin gegooid en pakt het nummer je bij de strot. De combinatie van beide is wat het een erg vet nummer maakt. “Bow To The Ego” zet zwaar in met een stampende drum en bass lijn. In dit nummer komt ook heel sterk het stembereik van Amanda naar voren, van heel zwaar en laag naar hogere uithalen en alles wat daar tussen past. Ook in dit nummer wordt er een adempauze ingelast door een strakke gitaar solo. Om daarna alle agressie eruit te gooien. Bij de eerste klanken van “Mistaken” krijg ik gelijk zin om door heel de woonkamer heen te jumpen. Zonder dat ik er erg in hem stamp ik met mijn voeten op de beat. Net als “Purge” klinkt dit nummer heel toegankelijk en herkenbaar en zal dit nummer het erg goed live doen. “Scream It” is het bijzondere duet met Jorn Lande. Het nummer begint klassiek en zelfs een beetje sprookjes achtig en je verwacht dan ook een ballad. Helaas is dat echter een illusie die in duizenden stukjes wordt geslagen. Het nummer is pakkend en catchy met strakke riffs.
“Justifiable Casualty” is dan eindelijk de langverwachte adempauze op het album. Erg meeslepend en vol van emotie om in het midden van het nummer helemaal los te gaan op de drum en gitaar die naar het einde van het nummer weer afzwakt. Beukend begint het nummer “Path Of Least Resistance”. Toch klinkt ook dit nummer toegankelijker dan je zou denken. Rustig wordt het nummer “Into The Dissonance” ingezet. Wat later in het nummer afwisselt met wat meer up tempo stukken. Heerlijk is het om ook de breekbare kant van Amanda’s stem te kunnen horen. Een heel diep gevoel krijg je erbij als je ook nog naar de teksten gaat luisteren. Naar het einde van het nummer wordt er nog even uitgegooid wat de heren en dame in huis hebben om uiteindelijk toch heel erg subtiel te eindigen. “Slow It Down” is de ballad op het album. Subtiel en breekbaar klinken de eerste klanken van de kristalheldere stem van Amanda simpelweg bijgestaan door de piano. Ongeveer in het midden van het nummer worden ook nog drums toegevoegd om nog later het al gave nummer te overgieten met een sausje van gitaar. Het nummer smaakt naar meer en dat krijgen we ook met het laatste nummer “Love Is An Illusion”. Op dezelfde ingetogen manier als waar het vorige nummer stopte haakt dit nummer weer in. Al snel wordt er een tandje bijgezet om nog een laatste keer te knallen en het album af te sluiten.
Kort samen gevat kan ik zeggen dat dit album een samensmelting is van rock en metal wat het erg easy listening maakt. Het is riffig, het klinkt zoet en ruw tegelijk en het is echt iets helemaal anders dan wat Amanda tot nu toe heeft gedaan. Kortom, metal met een twist.
Line Up:
Amanda Somerville – Hoofd en achtergrond zang, Keyboards
Sascha Paeth – Gitaar, Bass, toetsen, Drums
Sander Gommans – Gitaar
Miro – Arrangements & toetsen
Olaf Reitmeier – akoestische gitaar
Robert Hunecke – Drums
Simon Oberender – toetsen
Jorn Lande – Gast vocalen bij “Scream It”
Tracklist:
Machine Gun
Coward
Purge
Utter Descension
Bow To the Ego
Mistaken
Scream It
Justifiable Casualty
Path of Least Resistance
Into The Dissonance
Slow It Down
Love Is An Illusion