Triple Sun – The City Lies In Ruins

Triple Sun bestaat al sinds 2011 en toch is The City Lies In Ruins hun debuut. En de release was dan in 2016, het album is opgenomen in Parijs en Rome in 2014 en 2015. Het leven van de moderne beroepsmuzikant in een notedop.
De band bestaat uit bassist Massimo Papillo (vast bandlid van avant-garderockers Zu, die verder heeft gewerkt met o.a. Mike Patton en Thurston Moore), componist/gitarist/producer (dat laatste ook bij The City Lies In Ruins) David Chalmin en drummer Raphaël Seguiner (o.a. Rufus Wainwright). Ze leerden elkaar kennen in de begeleidingsband van het Franse pianoduo Katia en Marielle Labèque. Chalmin is getrouwd met de eerste van de twee gezusters.
Als je naar het werk van de drie heren kijkt zie je soundtracks en reclamewerk, maar ook allerlei vormen van rock, jazz én klassieke muziek. Triple Sun had dus van alles kunnen zijn, maar het zit vooral ergens op de rand van donkere avant-garde en post-rock: veel gelaagde partijen, zonder riffs als basis. Daar komt bij dat ze laag gezongen, trage vocale partijen gebruiken en dat is misschien wel het meest kenmerkende aan de sound van deze heren. Waarbij je dat ‘gezongen’ ruim moet nemen. Het is een soort hees praatzingen, dat in de verte wel aan het solowerk van Barry Adamson doet denken.
Opener “Hole In The Sky” is heeft meteen vier minuten nodig om op gang te komen. Trage instrumentale partijen, die lage, bijna monotone stemmen, het had volkomen plat kunnen slaan maar het tegendeel is waar. Het weet te intrigeren. Na vier minuten slaat het om in zware, volle akkoorden om tot slot weer te eindigen met de donkere, trage klanken van het begin. Een gedurfd begin. De volgende song, “Moses”, zit vol geluidsfragmenten, en kent verder stevige stukken met weer die lage, monotone zang van de heren. “There Are Weapons” kent een continu doorlopende drumroffel waar spaarzame gitaar- en basklanken overheen worden gelegd. De drumpartij is een opvallende kapstok voor de rest van het nummer, maar het werkt gek genoeg nog ook. En zo gaat het op de rest van het album ook. Postrock, avant-garde, maar ook wat spacerock en maar een enkele keer iets wat op een liedje dreigt te gaan lijken.
Dit zou normaal gesproken bij mij een recept zijn voor intense verveling. Ik ben nu eenmaal een verklaard voorstander van De Riff. Dat ik me toch prima vermaakt heb heeft enerzijds te maken met de opmerkelijke zang en anderzijds met de dynamiek die de heren weten te creeëren. Ik beschreef het al bij de opener, maar ook verderop wisselen hard en zacht elkaar fraai af. “A Gift Mix” eindigt bijvoorbeeld met een uitbundige climax om van te smullen.
De zeven tracks van samen bijna drie kwartier op The City Lies In Ruins vormen zeker geen makkelijk plaatje. Wie een brede smaak heeft én er wat moeite voor wil doen, zal zich echter prima vermaken met The City Lies In Ruins.
[iframe id=”https://player.vimeo.com/video/167070066″]
Triple Sun website