Triplereview – Tragik (Faith Healer) – Legion (Redemption) – Phil Vincent (Today, tomorrow, yesterday)

In het afgelopen jaar is toch wel duidelijk geworden dat de muziekindustrie een flinke deuk heeft opgelopen door de Coronamaatregelen. Het ontbreken van mogelijkheden om op te treden en distributieproblemen hebben ervoor gezorgd dat albums later werden uitgebracht, bands inkomsten misten en dat het publiek helaas hun uitlaatklep in de diverse zalen zagen verdwijnen. Dan kun je daar als band natuurlijk op twee manieren mee omgaan. Je doet gewoon helemaal niets en ik moet zeggen dat veel grote bands helaas voor die optie hebben gekozen. Of je zoekt mogelijkheden om je creatieve uitlaatklep toch open te zetten en de muziekliefhebbers van nieuw materiaal te voorzien. Veel kleinere bands hebben juist, erg slim, voor deze optie gekozen.
Multi-instrumentalist Phil Vincent is daarin weer een bijzonder muzikant. Hij heeft in de afgelopen periode zowel solo, als met zijn band Tragik én met Legion een nieuw album uitgebracht. Naast Lemmy is hij een zeer productieve muzikant die in bijna 25 jaar zeker 50 albums heeft uitgebracht.
Met Tragik is hij met het album Faith Healer toe aan het negende album en hij laat zich in de band omringen met bassist/gitarist Damina D’Ercole en drummer Dirk Phillips. Daarbij spelen gitarist Vince O’Regan en Janne Stark ook nog even een deuntje mee. Ik ben gewend dat er een aantrekkelijke dame op de cover te zien is, maar op Faith Healer heeft hij gekozen voor een figuur van een engel en ik heb het idee dat er een licht religieus tintje aan het album ‘kleeft’. Ten aanzien van de muziek klinkt het allemaal lekker vertrouwd. De invloeden van Tragik liggen duidelijk in de (hard)rock van de jaren zeventig en tachtig en de invloed van bands als Night Ranger, Styx, ELO en Bad Company is daarin goed terug te horen. Back On The Road heeft daarmee niet alleen een lekkere rocktitel, het is ook klassieke hardrock die hier te horen is. Met Faith is de sfeer van de jaren ’70 en ’80 vooral te horen in de heerlijke samenzang die het geheel smeuïg en smakelijk maakt. De hand van Jacob Hansen is wellicht goed te horen wanneer in Tell Me Why de krachtige riff wordt ingezet en het tempo wat is opgevoerd. Het refrein kent een sterke melodie en is doorspekt met een vleugje Whitesnake en New England. Opvallend is de invloed van ELO in Do It Again en de pianoklanken in Don’t Know What To Believe. Het stemgeluid van Phil Vincent past hier mooi in het geheel en de ritmeverandering zorgt ervoor dat je weer even gekluisterd blijft aan je boxen. Aangezien de muziek van Tragik gebaseerd is op een goed rockleest is het geen verrassing dat er een uitstapje naar de rock and roll in Coming Home aanwezig is, terwijl de bonustrack Over & Over richting een lekkere bluesrock gaat.

Bij Legion zijn we met het nieuwe album Redemption ook bij nummer negen beland. Het vorige album Rising dateert van 2019 en was een soort verrassing omdat de band op zich al enige tijd inactief leek. Alles is gelukkig weer bij het oude en zo kwam Redemption uit. Bij Legion laat Phil Vincent zich omringen met Vince O’Regan (die ook een bijrol speelde op het album van Tragik), bassist Gavin Cooper en drummer Steve Hopgood, die beiden onder meer bij Dianno hebben gespeeld. De muziek van Legion ligt ergens in het verlengde van de muziek bij Tragik, maar is wat steviger van aard en past in de melodische metal. Daarbij liggen de invloedssferen eveneens tientallen jaren geleden en kun je in de opener Out In The Cold de spirit van Led Zeppelin proeven. De vibe in de riff doet je de muziekgeschiedenis herleven. Maar ook verderop het album weet de riff het karakter te bepalen. Zo krijgen Face To Face en Spaceman eenzelfde smaakje toebedeeld in een rustiek doch zwaar karakter en mag gezegd worden dat drummer Steve Hopgood hier goede zaken doet. En hij drukt zijn stempel wel vaker op een compositie. Zo weet hij in Run het ritme zo neer te zetten dat het niet synchroon lijkt te lopen met de zangmelodie maar uiteindelijk gewoon wel past. Wil je daarna nog ouderwets rocken, dan kan dat ook bij Legion want Cold Day In Hell is zo’n rocker in de de zuivere vorm.

Het solo-album van Phil Vincent past daar dan net allemaal weer helemaal tussen en omheen. Solo betekent ook solo bij Phil, want op zijn solo-album Today, Tomorrow, Yesterday is hij verantwoordelijk voor het geheel. Hij schrijft alles, speelt alle instrumenten en neemt ook de productie voor zijn rekening. Uiteindelijk doet hij hier wat hij misschien bij de andere bands net niet kan doen. Zo kiest hij voor een bluesygroove in Hole In My Heart en knipoogt hij in When I’m Gone naar de sound van ZZ Top. De rock vanuit het gedachtegoed van ELO of Alan Parsons is verwerkt in Pictures en Flying High terwijl hij er even lekker op los scheurt in Feed Your Anger om in Loser In The End de meer veilige kant van het rockgenre te kiezen en grooved hij er nog eens op los in No Good Reason of Same Mistake. Tot slot weet hij de gevoelige snaar nog even te raken bij de afsluter One Day We’ll Meet Again. Een compositie waarbij je denkt dat je het al kent of dat het een aardige cover van een hit van weleer is. Toch is het vertrouwde gevoel misleidend en is Phil Vincent gewoon verantwoordelijk voor deze rockballad.

Drie albums in één jaar is bijzonder veel, zeker in dit jaar met de beperkingen om ons heen. Bij drie albums zou je ook denken dat er de nodige rotzooi op een schijf is gezet, maar daar kan ik Tragik, Legion en Phil Vincent niet op betrappen. Het mag dan niet allemaal hoogstaand zijn, maar dat waren we ook niet echt gewend. Het is allemaal wel lekker en de liefhebber van de rockmuziek uit de vorige eeuw kan zijn hart wel ophalen met deze albums.