Tripsitter + Parting Gift + Acres – Dynamo (Eindhoven) 5/09/2019

Vanavond niet de grootste namen, maar wel heel veelbelovende. Een beperkte discografie, maar zeker opgepikt door de pers staan vanavond drie post-hardcore / metalcore bands op het podium vol jeugdig enthousiasme. De kaartverkoop van deze avond is vrij matig, maar men blijkt bereid dicht genoeg naar voren te komen om het gevoel van een lege zaal teniet te doen.
Het Oostenrijkse Tripsitter begint wat later dan op de eerste versie van het tijdschema staat vanwege het vertraagd zijn van een band. Meteen valt het kleine schemerlampje op dat voor op het podium staat. Ook valt me op dat er veel aandacht gaat naar hoe de kabels op het podium liggen en de lengte daarvan. Wat deze heren brengen is een opvallende act, zonder ook maar enige communicatie met het publiek tussen de nummers door waarbij de post-hardcore voorzien is van een dikke laag shoegaze en het experiment niet geschuwd wordt. Gitaars langer laten uitzingen, bijna onhoorbare overgangen van de nummers. Ze laten graag de muziek voor zich spreken.
Halverwege het optreden wordt duidelijk waar dat lampje en de check van de kabels voor was. Drummer Axel neemt het lampje mee tot ver in de zaal. Ook een drum gaat mee. Zanger/gitarist Meinhard Taxer gaat tegenover het lampje staan, terwijl Axel achter het lampje staat te drummen. Even later neemt gitarist Christopher het drumstokje over. Een mooie manier om zonder woorden toch dichter bij het publiek te komen en net dat beetje extra die deze band nodig had. Creatief!
Nog twintig minuten later bijna dan het nieuwe tijdschema aankondigde komen de mannen van Parting Gift aangerend. Het is duidelijk dat zij de vertraagde band waren. Alle hulde voor de snelheid waarmee zij de boel weten op te bouwen. Zelden zo snel gezien. Het bewijst meteen dat je wel een soundcheck van een half uur kunt doen maar dat als je gewoon vol overgave en energie speelt die minutieuze details toch niet opgemerkt worden door het publiek.
Wat volgt is een zeer korte, maar uiterst krachtige set. Alle energie gaat in het kleine half uurtje wat de mannen nog resteert. Deze band komt net als de hoofdact uit Manchester. Uit deze stad komen de laatste jaren opvallend veel creatieve post-hardcore en metalcore bands (Holding Absence, etc) met een sound die enerzijds een tikje experimenteel durft te zijn en hard en zacht prima weet te vermengen. Met die sound en hun looks weten ze dan ook nog eens een groot publiek van jongere dames te bekoren.
In die zin past ook Parting Gift prima in dat straatje. Zac Vernon draagt een ongelooflijk lelijk, wit overhemd dat zijn vele tattoos verbergt en in schril contrast staat tot de donkere, dromerige onderlaag van de krachtige vocale explosies. Live klinken ze overigens een stuk harder en opzwepender dan op de plaat. Maar wellicht komt dat omdat ze door hun vertraging minder tijd hadden om to the point te komen of zaten ze vol adrenaline door hun grote haast?
Acres start mooi op de nieuw aangekondigde tijd. Er wordt afgetrapt met het nummer Deathbed (net zoals op hun nieuwe album). Wat me opvalt is de rustige, zelfverzekerde uitstraling van vocalist John Osola. Het lijkt alsof hij al twintig jaar op het podium staat. Die zelfverzekerdheid neemt hij mee in de rest van de set waarbij geraffineerd overgegaan wordt van instrumentale passages naar zachter gezongen vocalen en krachtige screams. In de hogere regionen van de zang is John verbluffend.
Helaas hebben ze een gitarist minder op het podium staan omdat deze ziek is, verkondigd John. Dit om duidelijk te maken dat het mogelijk is dat je gitaar hoort maar niet ziet op sommige momenten en dat ze geen valsspelers zijn, maar gewoon een man tekort komen.
Tot aan de laatste song, Tallest of Mountains wordt met grote professionaliteit en gevoel voor timing een prima set gespeeld. Net als bij hun voorganger uit Manchester weet bovendien deze band live meer te overtuigen dan op de plaat. Laat dat een aanmoediging zijn voor de lezer om bands live te gaan bekijken. Ook vandaag weer een unieke ervaring!