Tristania – Darkest White

De laatste cd van Tristania heette Rubicon. De cd kon me toen niet zozeer bekoren. Het geluid op Rubicon is wat vluchtig en het geluid is ijl. Darkest White daarentegen kent een veel voller geluid en de composities staan meer met hun voeten in de Gothicmetalklei. Of dit een gevolg is van de productie van Christer André Cederberg (onder andere Anathema) zou kunnen.
Niettemin klinkt de band anno 2013 een stuk volwassener en zijn het geluid en de composities veel steviger neergezet. De zang klinkt daarin ook veel krachtiger en de kruisbestuiving tussen het stemgeluid van Mariangela en Kjetil past perfect. Ook in de opbouw van de nummers is een ontwikkeling merkbaar en dit werpt zijn vruchten af. In het openingsnummer Number komt dit al mooi naar voren door de variatie in tempo en atmosfeer. Een goede binnenkomer van een cd die een mooi evenwicht kent tussen keiharde Gothicmetal en melodie. Titelnummer vervolgt de cd in een rap tempo met een kenmerkende riff die het nummer draagt. Ik krijg heel sterk het gevoel dat het nummer mij een verhaal wil vertellen. Aan variatie ook geen gebrek wanneer Himmelfall de cd vervolgt. Het nummer kent wat kenmerken van Rammstein door de pompende industriële beat in het nummer. De zang van Kjetil is laag en zwaar waarbij Mariangela voor de nodige frisheid zorgt. Via het trage en meeslepende Requiem komen we bij Diagnosis. De zanglijn is qua snelheid afwijkend van de pompende ritmesectie in de coupletten. Het geeft weer net dat beetje extra in het nummer. Kjetil laat in Diagnosis horen dat ook de clean vocals aan hem besteed zijn. Hoewel het tempo naarmate het nummer vordert afneemt, blijft de spanning erin. Met Scarling zetten ze het zwaarmoedige karakter een beetje meer voort om met Night On Earth weer een flinke dosis industrial metal kwijt te kunnen. Het (voornamelijk gitaar) geluid is wederom zwaar waarbij Kjetil de noten uit zijn tenen lijkt te persen. De start van Lavender heeft, misschien mede door de productie, aanknopingspunten met het geluid van Anathema. Het nummer bouwt zich langzaam op naar een climax. Met Cypher naderen we het einde van een tot dusver gevarieerde cd. Cypher lijkt zich als een golf voort te bewegen. De intensiteit van de muziek beweegt zich van rustig naar spannend en heftig en weer terug. De zanglijn in het eerste gedeelte van het nummer drijft daar rustig op mee. Slotnummer Arteries is een waardige stevige afsluiter van de cd. Misschien wel het favoriete nummer van mijzelf. Het is heftig en zit vol met energie. Kjetil varieert van een flinke growl tot prachtige clean vocals. De melodie laveert tussen het muziekgeweld.
Darkest White is daarmee een flinke stap vooruit voor Tristania die mij muzikaal weten te overtuigen en waarin de vrouwelijke en mannelijke zang elkaar feilloos weten te vinden binnen het flinke muziekgeweld, maar waar zeker ook plaats is voor de rustige, beheerste metalstijl. Hoewel half Nederland zwijmelt bij de roman vijftig tinten grijs weet Tristania zich gelukkig en geslaagd te beperken tot maar één kleur en dat is Darkest White.