Toen ze nog jonge honden waren, kreeg Trivium nogal wat kritiek te verwerken toen ze in interviews verkondigden ‘’de nieuwe Metallica” te zijn. Toch, zo’n twintig jaar later durf ik te stellen dat er wat overeenkomsten zijn. Niet alleen hebben ze met frontman Matt Heafy iemand in huis die zowel als vocalist en gitarist serieus genomen kan worden, maar ze hebben ook een sound die een breed metal publiek aan kan spreken zonder voor radio te schrijven.
Single In The Court Of The Dragons heeft een bijzonder catchy gehalte door de clean vocals van Matt. Like A Sword Over Damocles herbergt riffs en drums agressief genoeg om elke true metalhead tevreden te stellen, terwijl Matt wederom met clean gezongen passages de rustpuntjes inbrengt die de hardere stukken weten te versterken. Feast Of Fire is classic Trivium, de crunchy riff die de basis van het nummer is, is even eenvoudig als doeltreffend. Waar op de eerder genoemde nummers Matt’s stem de kans krijgt om meer melodisch dan ooit te klinken, laat hij zich van zijn rauwste kant horen op A Crisis Of Revelation. Op The Shadow Of The Abattoir durft Matt het dan weer juist aan om breekbaarder dan ooit te klinken. No Way Back Just Through heeft de perfecte tekst en het opzwepend karakter, om de opkomst van een show worstelaar te vergezellen naar de mat. Bovendien is het thrashy genoeg om old school Metallica fans te bekoren. Fall Into Your Hands is een epos dat vol bruutheid begint, daarna de ruimte laat voor melodische refreinen en licht orkestraal en ingetogen eindigt. Het korte From Dawn To Decadence doet wat denken aan de stijl van de Ascendancy nummers. Afsluiter The Phalanx weet, ondanks de langere speelduur, de aandacht moeiteloos vast te houden door het grootse karakter.
Met dit album is de lijn doorgetrokken die ingezet werd op het vorige album, What The Dead Man Say. Dat wil zeggen, de beste elementen van alle voorgaande albums komen hier samen en worden versterkt. Een echt modern metal album en wat mij betreft dus inderdaad de nieuwe Metallica.