Eerste opener Battlecross verschijnt voor een volle zaal afwachtenden en staat te popelen om lawaai te maken. Hier slagen ze in door het spelen van ietwat standaard metal, wat na een tijdje samenvloeit in één monotoon nummer dat een halfuur door lijkt te gaan. Na het nummer Kaleb op te dragen aan zijn zoon (Kaleb), vraagt zanger Kyle Gunther om bij het ontmoeten van nieuwe mensen niet verkracht te worden. Een man met zo’n imposante baard waar hij naar eigen zeggen negen jaar aan heeft gewerkt hoeft echter niet snel bang te zijn om verkracht te worden en zijn band slaagt erin om een degelijke show neer te zetten. De lead gitarist verdwijnt af en toe onder de mix als hij solo’s aan het afvuren is, maar dit gebeurt ook als de zanger een schrille hoge schreeuw inzet. De mix is vanavond niet perfect, maar dat vinden de meesten hier niet erg. Sommige fans zijn gespot met Battlecross T-shirts, iets wat best bijzonder is aangezien dit de eerste keer is dat Battlecross in ons land op de planken staat. Het feit dat de drummer Shannon Lucas is van Black Dahlia Murder zegt veel over de stijl die deze jongeheren naar voren brengen. Het is echter niets bijzonders en liefhebbers van het genre zullen het elders beter gehoord hebben, maar als opener presteren ze het om de zaal enthousiast te krijgen en daar doen ze het voor.
Miss May I past ook in de trend jongeheren, aangezien ze hun eerste album uitbrachten toen ze nog op de middelbare school zaten. De heren hebben nu echter alweer een vierde album klaarstaan en spelen hier vanavond twee nummers van, Gone en Refuse To Believe, die de knal er behoorlijk ingooien. De mix is hier echter ook niet perfect, en de gezongen vocalen vallen constant weg. Om het allemaal nog even erger te maken, krijgt zanger Levi Benton halverwege het optreden een defecte microfoon, een defect wat hij oplost door de microfoon van de bassist te bemachtigen. Het duurt daarna echter nog enkele minuten om het probleem te verhelpen, maar zodra de microfoon het weer doet, staat de band weer te springen om ons te serveren met een glorieuze renditie van Ballad of a Broken Man. Het is te zien dat deze mannen meer ervaring hebben dan Battlecross en het voelt bijna alsof de meeste mensen voor Miss May I zijn verschenen in plaats van de hoofdact van vanavond. Na een goede drie kwartier stevige metalcore gehoord te hebben, vindt de band het wel geweest en sluiten ze de set met een donderende Hey Mister.
Trivium heeft een indrukwekkende podiumopbouw, met twee grote T logo’s naast het podium en overal rotsen en steenformaties die omsingeld zijn door constante rookwolken. Gecombineerd met de verlichting zorgt het voor een mooie lichtshow die alleen beter had kunnen zijn met toegevoegde lasers. Ze beginnen in stijl, met het spelen van maar liefst 3 nieuwe nummers. De fans kennen de woorden echter als geen ander en zingen de nummers woord voor woord terug. Na een tijdje beloont de band ons met de live premiere van Of All These Yesterdays, een nummer dat de fans goed bevalt. Het spelen van de 12-minuten durende Shogun is een positieve verrassing, al haalt het de vaart een beetje uit de setlist. Grote circlepits zijn de orde van de dag afwisselend met een springende zaal die de grond doet schudden. Na een donderende versie van In Waves eindigt de avond abrupt met Pull Harder on the Strings of Your Martyr waarna de band na één afscheid meteen van het podium af is en de roadies het podium al beginnen af te bouwen. Sommigen kijken verward om zich heen en denken iets als ‘het zal toch niet al afgelopen zijn?’ Maar uiteraard, Trivium houdt het kort maar krachtig en alle hits zijn gehoord samen met een aantal nieuwe nummers die vlekkeloos bij de rest aansluit. Als Trivium op dit niveau doorgaat, staan ze na vijf jaar wellicht in het Ziggo Dome of de Heineken Music Hall. Je zou kunnen zeggen waarom ze uberhaupt in de Melkweg staan, terwijl ze naar mijn mening makkelijk de eerder genoemde Hall hadden kunnen vullen. Vanavond was echter niet uitverkocht, te zien aan de lege balkons aan de zijkanten van de club. Of het de band dwarszat of niet, het was niet te zien. Het was een show vol enthousiasme en grote grijnzen op de gezichten van Trivium en gelijk hebben ze. Vanavond hebben zij gewonnen.
Setlist:
Brave This Storm
Like Light To The Flies
No Way To Heal
Strife
Shattering The Skies Above
Through Blood And Dirt And Bone
Of All These Yesterdays
Forsake Not The Dream
A Gunshot To The Head Of Trepidation
Becoming The Dragon
Down From The Sky
Shogun
In Waves
Pull Harder On The Strings Of Your Martyr