Trivium – What The Dead Men Say

Terug naar Waldrock 2009. Een dag dat Ronnie James Dio en Lemmy Kilmister het podium betraden. Eerder op de dag stond een jonge Amerikaanse band op het podium. Danig onder de druk was ik, maar de daadwerkelijke omslag kwam pas twee jaar later.  Trivium zette zich niet alleen bij mij op de kaart, maar creëerde met In Waves (specifiek het nummer)  een klassieker.  Sinds In Waves is Trivium flink bezig geweest. Er kwam eens in de twee jaar een nieuw album en de band is regelmatig te zien over de hele wereld.  Dus nadat er met The Sin And The Sentence flink getourd is, brengen de Amerikanen gewoon weer een album uit. What The Dead Men Say is de naam en ik ben benieuwd wat het album zoal te vertellen heeft.
Aan albums van Trivium moet ik altijd wennen. Ondanks dat Trivium een zeer herkenbare sound heeft gecreëerd de afgelopen jaren, duurt het toch een paar luisterbeurten voordat het album echt goed doordringt. Hetzelfde is het geval voor What The Dead Men Say. Eerste single Catastrophist klonk wel meteen lekker in de oren. Trivium weet altijd weer met een geslepen, frisse gitaarriff op de proppen te komen. Het klinkt altijd net anders, maar Trivium strooit ook altijd een snufje oud en vertrouwd erover. What The Dead Men Say werd als tweede single op de wereld losgelaten. Samen met intro IX is dit een ontzettend sterk koppel om mee te starten. De overgang tussenbeide is voornamelijk om van te smullen. Het geeft mij een beetje Slipknot vibes. Met Alex Bent heeft Trivium een voortreffelijke drummer in huis. De beste man behoudt de strakheid, terwijl hij met zowel handen als voeten flinke snelheden behaald.
Met het pittige Amongst The Shadows And The Stones en het iets meer ingetogen Bleed Into Me vlot het album lekker verder. The Defiant is dan weer een persoonlijke favoriet. Dat komt voornamelijk door het verdomd lekkere refrein. Het catchy gitaartje en de gedeelde zang tussen Matthew Heafy en Corey Beaulieu zorgen voor de juiste ingrediënten.  Een stevige breakdown weet Trivium ook altijd te brengen, welke ditmaal in Sickness Unto You zit. Vooral de zware bas van Paolo Gregoletto dreunt er lekker doorheen. De klus wordt vakkundig afgemaakt met Scattering The Ashes, Bending The Arc Of Fear en The Ones We Leave Behind.
Trivium toont met hun unieke metal mix weer aan, waarom ze tot de grote jongens binnen de metalwereld behoren. De mannen flikken het toch elke keer om een kwalitatief sterk album te maken. Ondanks het huidige oponthoud , zullen we Trivium binnenkort weer terugzien. Met nummers van What The Dead Men Say of In Waves integraal? Het is maar een stille hint.