Dat is ergens wel bijzonder, want The Story Of One is best een fraai album dat in tien composities best overtuigend klinkt. Het publiek dat bij Of Mice & Men, Pro-Pain en het Full Force Festival in 2017 aanwezig was, kan dit volgens mij wel beamen.
De muziek van Trynity omschrijft zich het beste als metalcore zoals Parkway Drive dat neerzet. Over het algemeen lijken de tien composities niet heel gevarieerd te klinken, maar het ligt bij Trynity meer in de accenten dan het totale geluid.
Wat sterk naar voren komt is het gitaarspel van Robby Wolf en Marcel Hunger. Veelal ligt de gitaarmelodie als een rode draad door de compositie zoals goed merkbaar is in de compositie Trynity. Maar ook in Voices en Ritual lijkt de gitaar zijn eigen melodie te varen als ondersteuning van het totale geluid. Beide composities zijn onderdeel van het stuk The Struggle en zijn stevig van aard, maar liggen tevens goed in het gehoor. De ritmes zijn aantrekkelijk en de riff halverwege in Ritual komt precies op het juiste moment.
Ook in Hometrail en Here’s To Life valt de gitaarmelodie naast een sterke riffpartij in positieve zin op. De compositie heeft diverse tempowisselingen in zich, wat de aandacht mooi vasthoudt.
Behalve de gitaarmelodie valt de zang van Dustin Schmidt op. Zijn stem is krachtig, tegen het grunten aan en hij weet zijn mannetje wel te staan in het geheel. Toch is het vooral het samenspel met de clean vocals in Trynity en Voyager dat juist deze composities naar een hoger plan tilt. De basiszang in Voyager is lekker zwaar en krachtig terwijl de clean vocals in een repeterend refrein voor wat luchtigs zorgen. Opvallend is daarbij in de afsluiter Heavy Eyes dat Madlen Sieber voor het vrouwelijke accent zorgt.
Hoewel overal sterk vertegenwoordigd, is de ritmesectie op zijn best in het vierde deel van het album: The Anachronist. Black Heart en Sinister starten met krachtig drumwerk van Sebastian Zander. De gitaarmelodie volgt over het algemeen hier de zanglijn, maar wordt sterk omhoog gestuwd door de ritmesectie. Zeker in Sinister krijgt het extra lading in een dijk van een breakdown en een uptempo-vervolg.
The Story Of One mag dan even op de plank zijn blijven liggen bij mij. Dat betekent vooral niet dat het een album is dat vergeten dient te worden. Zeker de liefhebbers van Parkway Drive zouden met dit album goed uit de voeten kunnen.