Aldo Adema maakte eerder onder meer deel uit van de vermaarde Nederlandse symfo band Egdon Heath. Han Uil heeft zijn sporen in muziekland ook ruimschoots verdiend. Succesvol was hij in de beginjaren van deze eeuw met zijn progmetal groep Antares. Onder zijn eigen naam bracht hij Alone (2006), Dark In Light (2010) en Local Heroes (2015) uit. Erik Laan is toetsenist van Silhouette. Hij speelde al mee als gastmuzikant op het debuutalbum Done With The Coldness uit 2013.
Alle nummers op Never Too Late zijn, in tegenstelling tot voorganger Done With The Coldness, gecomponeerd door Han Uil. Aldo Adema nam een deel van de arrangementen voor rekening en speelt naast gitaar ook de basgitaar en op sommige nummers toetsen. Never Too Late bulkt van de muzikale hoogstandjes die ook nog eens lekker in het gehoor liggen. Verwacht geen vernieuwende escapades of experimenteel geneuzel. Het gevoel wat mij na beluistering bekroop was dat van de gouden jaren van SI Music. En dat is absoluut geen diskwalificatie.
Op deze cd treedt men nergens buiten de paden en zakt men nergens door de ondergrens. Zowel het soepele gitaarspel van Uil en Adema als het weldadige toetsenwerk van Laan zijn een lust voor het oor. Met name de laatste levert een flinke bijdrage aan het eindresultaat. Hij is immers verantwoordelijk voor de orkestrale en theatrale tintjes die het album her en der zo mooi inkleuren. Je hoort goed dat de mannen een vracht aan ervaring meebrengen. De enige zonder ervaring is drummer Arjan Laan. Inderdaad, de zoon van.
Wanneer we enkele nummers de revue laten passeren kunnen we niet om de volgende heen. Prelude is de sublieme instrumentale opening van het album met piano en gitaar. Het aansluitende One Giant Stage is voer voor de toetsen freaks. Hier hoor je onder meer een fraai duel tussen Hammond orgel en synthesizer zonder dat de melodie uit het oog wordt verloren. Ik vind Han Uil geen buitengewoon spectaculaire zanger, maar hij bezit voldoende kwaliteiten om het van emotie doordrenkte Do Not Leave Me Now een gevoelige en bedoelde lading mee te geven. Dat variatie het sleutelwoord is en TumbleTown ook uit de voeten kan met langere nummers blijkt uit Transatlantic en All Because Of Me met een speelduur van respectievelijk elf en acht minuten. Met name eerstgenoemde is een klein meesterwerk.
Never Too Late is een aanrader voor alle liefhebbers van traditionele symfo zoals groepen als Egdon Heath deze ook speelde. Hoe je het ook wendt of keert, het is ‘never too late’ om een uitstekend album aan te schaffen. Zoals deze van TumbleTown.