Iedere dag worden we geconfronteerd met een hoop ellende uit het gebied in het Midden-Oosten. Daarbij vergeten we misschien soms dat er ook mooie dingen gebeuren. Zoals het nieuwe album van Turbulence dat via Frontiers Records is uitgebracht.
Turbulence kent zijn oorsprong in Libanon en bestaat sinds 2013 en is opgericht door gitarist Alain Ibrahim en toetsenist Mood Yassin. Vanaf de start mixt de band progressieve groovy rock met technische elementen, djent en jazz fusion. Met bassist Anthony Atoui en zanger Omar El Hage is de band compleet en de deal met Frontiers Records zorgt ervoor dat het marktgebied van Turbulence wat is vergroot.
Binary Dream is opgebouwd uit negen composities. Zelf ervaar ik het beluisteren van het album als één progressieve rocktrack die voor het gemak opgedeeld is in kleinere stukken.
Zo passen Static Mind en Theta perfect in elkaar. De beide composities zijn gevarieerd qua stijl opgezet en de progliefhebber kan zijn hart ophalen hier. De manier van zingen van Omar zou je naast die van Muse kunnen zetten. Muzikaal is het wat meer gevarieerd neergezet. Hoewel de progressieve uitspattingen soms naar de voorgrond worden geduwd, zijn Static Mind en Theta goed te volgen.
De beide composities worden gevolgd door twee instrumentale tracks die ook weer naadloos in elkaar overlopen. Het is mooi om te zien hoe het allemaal is opgebouwd en hoe het gebruik van de cello in Time Bridge is ingezet. Manifestations volgt Time Bridge. Turbulence heeft meer gebruik gemaakt van een stevige groove en kent ook meer complexe uitspattingen. Vooral de variaties in ritme en stijl zijn opvallend. Turbulence laat de luisteraar mee bewegen van vette grooves naar mellow tussenstukken. Binnen deze setting weet Alain zijn gitaarspel goed naar de voorgrond te tillen en in een golvende balans steeds weer laat terugkeren naar de meer stevige basis.
Vanuit de muzikale oase is Ternary vrij rustig te noemen. De zang is integer en het gitaarspel volgt daarin op een ingetogen manier met eenzelfde emotionele lading. Hoewel naar het einde toe de compositie aan kracht wint, blijft het gevoelige karakter de hele tijd aanwezig.
Een mooie voorbode voor het epische titelnummer dat met ruim veertien minuten opvallend op het album aanwezig is. Het accent in Binary Dream ligt sterk op het ritme en de instrumentele aanloop is lekker lang. Ook hier zijn er weer overeenkomsten met de zang van Muse, maar stoort daarmee niet. Het ritme lijkt het belangrijke centrum in de compositie. Alles is gebed in een progressieve setting waar de melodie aantrekkelijk geregeld de kop opsteekt. Het is wel belangrijk om je aandacht erbij te houden want er gebeurt erg veel in de veertien minuten, zoals een funkyvariatie halverwege waar de jazzfusion-invloeden voor het eerst goed merkbaar zijn.
In Hybrid gaat het tempo stevig omhoog. Binnen het polyritmische karakter vind je een toegankelijke melodie en daar ligt zeker ook een kracht van Turbulence. De samensmelting van melodie en afwijkende ritmes waarin westerse en oosterse invloeden elkaar aflossen.
Terug naar de rust start Corrosion. Zang en gitaar zorgen voor de basis. Je zou hier overeenkomsten met Oak kunnen vinden. Heel lang blijft het meeslepende karakter het gezicht bepalen van de composite, maar na vier minuten wordt er steviger aangezet om daarna organisch door te spelen naar de afsluiter Deerosion met daarin de gitaar stellig in de hoofdrol die, met knipogen naar Pink Floyd, het album netjes afsluit.
Binary Dream is een mooi album met voldoende variatie en hoewel de basis in de progressieve rock ligt, zijn er leuke uitstapjes te vinden naar onder meer de jazz fusion.