Het is nog niet erg druk als voorprogramma This Land de avond mag openen. De band speelde al eerder eens op een editie en mag vanavond als supportact het aanwezige publiek opwarmen. This Land speelt staat in een rij naast elkaar op het podium en de zanger blijkt ook meteen de toetsenist. De meerstemmige popliedjes zouden goed bij de hoofdact moeten passen, maar mist vanavond hun uitwerking. De band speelt enthousiast, maar kwalitatief komt het soms net wat te kort. Als This Land er net een stukje meer bezieling in de muziek legt komen hun teksten net wat meer tot hun recht. De luisteraars in de W2 worden nu helaas niet geraakt en dat blijkt ook uit het applaus, wat eerder uit fatsoen klinkt dan dat het echt om grootse waardering draait. Tekstueel zit het bij This Land wel goed in elkaar, maar de moeilijke missie als opener van deze avond blijkt net een stap te groot.
Turin Brakes speelde eerder vandaag in Nijmegen een akoestische set en een bezoeker vertelt dat er vanavond ook veel bezoekers van dat optreden hier nu aanwezig zijn om de band nogmaals te zien. Niet gek, want de formatie uit Londen is niet zo vaak in ons land te vinden. Vanaf het allereerste moment weet Turin Brakes het publiek te boeien. Het duo Olly Knights en Gale Paridjanian wordt ook vanavond bijgestaan door hun vaste muzikanten Rob Allum en Eddie Myer. Turin Brakes draait voornamelijk om de twee meesterlijke zangers. Olly en Gale vullen elkaar perfect aan en hun samenzang zorgt voor kippenvel in de zaal. Tel hier nog eens mooi gitaarspel bij op en de muzikale omlijsting door de bassist en de drummer en je hebt Turin Brakes. De band laat aan het begin van de set een aantal nummers horen van het recente album “We Were Here” om vervolgens ouder materiaal aan het publiek in de W2 te doen klinken. Het is ondertussen heel wat drukker geworden en velen luisteren aandacht naar wat Turin Brakes hen voorschotelt. Soms wordt er ook meegezongen door het publiek. Het lachwekkende “Chim Chim Cher-ee” uit Mary Poppins is hier een duidelijk voorbeeld van. Hoewel het nummer origineel heel wat vrolijker klinkt, is de vertolking van Turin Brakes ook absoluut niet verkeerd.
Turin Brakes heeft er zin in vanavond en prijst het Hollandse landschap. Veel groener dan de buurten waar ze zelf vandaan komen. De band maakt regelmatig contact met het publiek en de droge humor van bassist Eddie zorgt voor een glimlach in de zaal. Bassist Eddie en drummer Rob zijn eigenlijk de hele avond met elkaar aan het grappen. Turin Brakes krijgt de waardering waar het recht op heeft. Hun mooie klanken doen het publiek meeknikken en her en der wordt een dansje gemaakt. Een mooiere afsluiting voor een zondagavond in oktober kan men zich eigenlijk niet wensen. Turin Brakes speelt muziek waar ze heel hun ziel en zaligheid inleggen. Vol passie, vol overtuiging. Als de band al een uur heeft gespeeld kondigt men het laatste nummer aan, waarin de band zich helemaal laat gaan. Bassist Eddie waant zich op een groots podium en swingt met zijn gitaar op en neer. De mannen uit het Verenigd Koninkrijk vermaken zich prima in de Bossche poptempel.
Natuurlijk zit er vanavond nog een toegift in. De leadzanger gaf dit van te voren al aan. “Na het laatste nummer gaan we naar een kleine ruimte achter het podium om vervolgens weer terug te keren, dat doen we al 16 jaar zo”. Het is dan ook vanavond niet anders. Men vraagt wat het publiek wil horen en als het niet bevalt moet men maar diegene de schuld geven. We hoeven vanavond niemand de schuld te geven, want een avond met nummers zoals “Painkiller” en het afsluitende “Underdog (Save Me) verveelt nooit. Turin Brakes in de W2: “We Were There”