Turpentine Valley – JH Knipperlicht (Zulte, België) 16/02/2018

Turpentine Valley koos ervoor om hun debuutalbum voor te stellen in de kelder van jeugdhuis Knipperlicht in Zulte (België). Misschien niet meteen de bekendste of de meest indrukwekkende venue, maar wel eentje waarin de instrumentale postmetal van deze Vlaamse band uitstekend tot z’n recht komt.
 
Twee bands mochten het publiek opwarmen. Lewis bracht catchy punkrock met liefst drie gitaristen in de band. Die zetten een mooi vol en krachtig geluid neer dat sterk leunt op de jaren ’80 en ‘90, maar ze blijven allemaal een beetje hangen in dezelfde akkoorden en sound, terwijl je met drie gitaristen zo veel mogelijkheden hebt. Maar dat kan misschien nog groeien.
 
The Lotus Tree timmert al langer aan de weg en komt al dichter in de buurt van Turpentine Valley. De bands delen ook de bassist Thomas Maes. The Lotus Tree doet het wel met een extra gitarist en een zanger-toetsenist, hoewel de zanglijnen heel spaarzaam losgelaten worden en veelal ondergesneeuwd worden in de groepssound. Gitaristen Alex Dierickx en Thomas Hauttekeete spelen wel mooi met elkaars partijen en riffjes en vullen de mix van melancholie en power uitstekend in.
 
Maar waar iedereen voor gekomen was, was toch de albumvoorstelling van Turpentine Valley. De eigenlijke première van het debuutalbum was er reeds op de albumvoorstelling van Powerstroke in de Antwerpse Kavka. De intieme setting van de kelderverdieping in Zulte laat de muziek heel goed tot zijn recht komen. Zo dicht op elkaar gepakt in die kleine ruimte voel je die logge bassen en drums tot diep in je middenrif en zo is het ook bedoeld. De band benadrukt de  sfeer nog door de klassieke, gekleurde spots achterwege te laten en te kiezen voor een paar strategisch geplaatste gloeilampen als belichting, een beetje zoals in de video van de track Vergeten. Net genoeg om te zien hoe bassist Thomas en drummer Roel helemaal opgaan in hun spel, terwijl Kristof schijnbaar stoïcijns zijn gitaar martelt.
 
De set van de albumvoorstelling volgde bijna letterlijk de volgorde van het album.  Opener was Abrupt. Daarna volgden  Compromis, Onweer, Vergeten en het zinderende en lang uitgesponnen Trauma als afsluiter. Enkel Ballast werd overboord gegooid. Zo een woordspeling kan je moeilijk laten liggen. Maar de keuze om dit nummer niet te brengen, is niet moeilijk te begrijpen. Als je het album in één keer beluistert (of met een korte pauze om de cassette om te draaien), is Ballast een welgekomen en perfect getimed rustpunt. In de liveset zou het de naadloos opgebouwde spanning waarschijnlijk doorbreken.
 
Wat opvalt is dat de tracks live nog meer power en energie krijgen dan op het album. Het helt allemaal iets meer over naar de metal dan naar de postmetal, waar dat bij de studio-opnames misschien net andersom is. Op het album hebben ze er goed over gewaakt dat er veel ‘ingehouden’ energie is, maar live wordt er minder op de rem gestaan.
 
Wat wel helemaal overeind blijft van het album, is dat je geen zanger mist. Bij de opnames biedt de afwezige zang een extra dimensie en ook live is dat zo. De band trekt die lijn nog door. Nummers werden niet aan- of afgekondigd, er was zelfs geen woordelijk contact met het publiek eens de versterkers opengedraaid werden. Het draagt allemaal bij tot de trip waarin Turpentine Valley je meezuigt.
 
Turpentine Valley bewees in Zulte dat ‘less’ in de juiste setting inderdaad ‘more’ kan zijn.