Turpentine Valley: live spelen is belangrijker dan YouTube, Spotify en Facebook

Turpentine Valley is één van de hardst werkende postmetalbands van België en tegelijk één van de meest toegankelijke. In 2018 viel ons hun democassette al op omdat hun meeslepende, instrumentale postmetal toch in een categorie hoger speelt dan menig andere band in het genre. In 2019 was er dan het officiële debuutalbum op vinyl bij het befaamde dunk!records. Als de coronacrisis geen roet in het eten gooit, spelen ze eind mei op het dunk!fest in Zottegem (België). Genoeg redenen om het trio eens aan de tand te voelen.
 
Laten we beginnen bij de start van Turpentine Valley. Jullie komen uit bands die heel andere muziek speelden dan wat jullie nu maken. Wat was er dan eerst: drie mensen die samen muziek willen maken of het idee om postmetal/postrock te maken?
Roel (drummer): Het één viel samen met het ander. Het idee van een nieuwe band is onlosmakelijk verbonden aan de stijl die we uit wilden. Ik herinner me nog dat ik Kristof al voor het idee gewonnen had en we dan met het laatste album van Russian Circles onder de arm naar Thomas trokken om hem te overtuigen om mee te doen. Veel moeite kostte dat niet. Dit is ook de enige bezetting waarmee we dit wilden doen. We kennen elkaar al ruim een half leven, weten wat we aan elkaar hebben en zitten op heel wat vlakken op dezelfde golflengte. Ik weet niet of het in een andere combinatie zou lukken.
 
In de bandnaam zien een aantal mensen een verwijzing naar het boek Oorlog En Terpentijn van Stefan Hertmans.
Kristof (gitaar): Dat klopt niet. Het moet gewoon goed klinken. En dit leek ons wel een coole naam voor onze band. Een die toch nog genoeg ruimte voor interpretatie laat, maar die anderzijds ook al een idee geeft van wat je mag verwachten.
 
In postmetal is het niet ongewoon om zonder vocalen te werken. Zijn jullie bewust zonder zanger(es) gestart of vonden jullie niemand?
Roel: Dat was inderdaad een bewuste keuze. We hadden sowieso een aantal referenties waar we ons aan spiegelden, maar we wilden onszelf vooral ook eens serieus uitdagen. En dat het een uitdaging was, is het minste wat je kan zeggen. Het bleek lang niet zo makkelijk om instrumentale muziek te schrijven zonder enige achtergrond op dat vlak. Plots moesten we zonder prominente zanglijn op zoek naar een spanningsboog, een boeiende opeenvolging van riffs en voldoende intensiteit om dat allemaal ook nog eens live te brengen. Het kostte ons behoorlijk wat tijd en moeite om daar onze weg én een eigen geluid in te vinden. Maar qua voldoening is dit met niets te vergelijken. Het gaat puur om de muziek … ik weet dat dat niet even evident of behapbaar is voor iedereen, maar net daarom doet het net zoveel deugd om positieve reacties te horen.
 
Zouden (gast)vocalen nog kunnen in de toekomst of zijn jullie blij dat het concept zo al goed werkt en ook aanslaat?
Thomas (bas): Waarom niet? We sluiten in ieder geval niets uit en testten in die zin ook wel al het één en ander uit. Zo speelden we ooit met het idee om van bepaalde nummers behalve de instrumentale versie ook een soort B-kant met zang te maken. Alleen hadden we daarvoor toen niet de tijd om dat echt grondig uit te werken, waardoor we dat idee maar weer op de lange baan schoven. Geen idee dus of het kan werken, maar voorlopig voelen we ons vooral comfortabel in het puristische dat instrumentale muziek met zich meebrengt: zoals een zanger zich blootgeeft met performance en teksten, zo doen wij dat in de plaats met enkel onze muziek … en de overgave die daar aan vast hangt. Want hoe je het ook draait of keert: zonder een zanger die alle aandacht opeist, zijn alle ogen volledig op ons drieën gericht. En dat geeft ons een extra drive om alles te geven tijdens een live show.
 
Op Etch hoor je invloeden van new wave tot blackmetal. Geef eens aan hoe jullie een nummer maken.
Roel: Leuk dat mensen een brede invloed van stijlen in onze muziek herkennen. We pinnen ons ook allerminst vast op één stijl en proberen vooral elk van ons drieën om onze persoonlijkheid in onze muziek te leggen. Zo nemen we elk idee – meestal slechts één riff – meteen op, hoe banaal ook. Die losse ideeën geven we meteen een (werk)titel … één van de woorden op ons gigantische krijtbord in het repetitiekot. Daarop verzamelen we Nederlandstalige woorden die gewoon cool klinken en die we aan elk van die ideeën linken. Dat is dan weer het voordeel van instrumentale muziek: de titel hoeft niet de lading van de tekst te dekken. Van die ene riff vertrekken we dan (soms vallen verschillende ideeën uiteindelijk ook samen) om een nummer laag per laag op te bouwen. Daar doen we behoorlijk lang over, geef ik eerlijk toe, maar we zijn dan ook behoorlijk kritisch voor onszelf om tot een definitieve demo te komen die in aanmerking komt voor de studio.
 
Wat zijn voor jullie de kerneigenschappen van een goede postrock-track?
Thomas: Sfeer en een goede spanningsboog zijn belangrijk, maar wat mij betreft vooral ook ‘beleving’ en ‘overtuiging’. Ik weet wel dat postrock en postmetal vaak een zwart-wit verhaal is (you love it or you hate it), maar wij proberen daar toch een bepaalde toegankelijkheid in te brengen. Het leuke is dan ook dat mensen na een show komen vertellen aan welke ervaring of setting een nummer hen doet denken. Vaak is dat iets helemaal anders dan wat wij (ook al onderling verschillend van elkaar) voor ogen hadden bij het schrijven van het nummer. Maar dat maakt het net zo intrigerend. Sfeer hoeft zich wat ons betreft ook helemaal niet te beperken tot alleen soundscapes. Er mag ook wel eens wat tempo en variatie in … als het maar boeiend blijft. Ook de lengte van nummers doet er wat ons betreft niet toe. Als we in 4 minuten ons ei kwijt kunnen, gaan we die track niet tot 8 minuten rekken. Het absolute hokjesdenken is niet aan ons besteed.
 
Door zonder lyrics te werken moet jullie aandachtsniveau tijdens concerten vast nog hoger liggen, omdat je minder herkenningspunten hebt. Staat de concentratie de beleving nooit in de weg?
Roel: Wat mij betreft alleszins niet. De focus is er bij elke show, samen met wat gezonde nervositeit, maar van zodra we de eerste noot aanslaan, zitten we zelf ook in die bubbel van beleving. Ik krijg iedere show opnieuw nog zelf kippenvel bij bepaalde nummers of passages. Een optreden van 45 minuten duurt in mijn beleving ook maar een kwartier, veel te kort, omdat het recht uit het hart komt en ook hetgeen is wat we op dit moment het liefste doen.
 
Leg nog eens uit waarom jullie in het digitale 2018 nog een demo op cassette uitbrachten?
Kristof: We hadden een aantal nummers klaar, maar geen concreet zicht op een platendeal. En dus wilden we vooral opvallen … door die demo op cassette uit te brengen. De eerlijkheid gebiedt ons erbij te zeggen dat dat toen ook het enige betaalbare was voor een beginnende band als de onze en dat we er wel dachten mee ‘uit de band te springen’. Leuk meegenomen was wel dat de cassette bij het publiek een echte gadget bleek, net omwille van de nostalgie die er aan vasthing. Uiteindelijk stuurden we er daarvan heel wat rond als promomateriaal. Ze verkopen lukte minder goed, omdat de cassette uiteindelijk toch heel wat minder terug ‘in’ bleek dan zoals hier en daar beweerd wordt.
 
 
Na de demo heeft het nog wel even geduurd voor jullie getekend werden door dunk!records.
Thomas: We waren al nieuwe nummers aan het opnemen en hadden vooral het idee om dat nieuwe materiaal aan verschillende labels voor te leggen. Tot labelmanager Wout van dunk!rcords ons voorstelde om de zes nummers van de demo samen met één van die nieuwe opnames op vinyl uit te brengen. We zijn hem nog altijd heel dankbaar voor de kans die we kregen en het vertrouwen in onze band. Eigenlijk hadden we al een beetje de hoop opgegeven om nog een eigen plaat te kunnen uitbrengen, maar zo zie je maar dat je nooit mag opgeven.
 
Waren er nog andere labels geïnteresseerd of was dunk!records voor jullie de enige optie?
Roel: Dunk!records was voor ons het label waar we het meeste naar uitkeken. Er waren nog wel een aantal andere gesprekken, maar uiteindelijk sprongen we een gat in de lucht toen Wout liet weten dat hij interesse had om onze plaat uit te brengen.
 
Hebben jullie zicht op de vinylverkoop of streams?
Kristof: Etch kwam uit in een beperkte oplage en dat is voor de nichegenres die ze tekenen bij dunk!records ook geen slechte zaak. En omdat ze zelf hun vinylplaten persen, kunnen ze kort op de bal spelen met bv. een tweede persing. Wat die eigen perserij betreft, springt dunk!records er trouwens echt boven uit: ze leveren kwaliteit. Punt. Elke plaat is een echte masterpiece en niets gaat buiten als het niet helemaal perfect is. Het experimenteren met splatters en kleurenvinyls heeft ons alvast een visueel hele mooie plaat opgeleverd … Inzake verkoop en streams is het label ook heel transparant, wat het echt leuk samenwerken maakt. Ik heb ook het gevoel dat men bij dunk!records echt en oprecht luistert naar de bands … en probeert mee te denken. Zo speelden we al heel wat shows met gelijkgestemde bands in het genre die we via dunk!records aan een line-up konden toevoegen, iets wat anders nooit gelukt was.
 
Getekend worden door dunk!records en de aankondiging op dunk!festival te spelen heeft wel voor een kentering gezorgd.
Thomas: Daar heeft dunk!records inderdaad echt wel een groot aandeel in. En het geeft ons ook een goed gevoel dat we zo wat ‘op onze plaats vallen’. Kunnen spelen met bands als Lethvm, Astodan, Stories From The Lost, … is telkens weer superfijn. Je merkt meteen de connectie tussen de bands en de wil om mekaar vooruit te helpen door shows uit te wisselen, mekaars merch te helpen promoten, … Ik denk dat dunk!records daar in de keuze voor z’n bands echt voor heel wat tussen zit.
 
Wat helpt een band als Turpentine Valley het meeste vooruit?
Roel: Spelen! Live spelen is niet alleen voor ons als band wat ons het meeste vooruit brandt, maar je merkt ook dat de interesse stijgt door heel veel shows te spelen. Hoe klein ook de club en hoe beperkt ook het publiek mag zijn. Er is altijd wel iemand die ons oppikt. Online kan je je band nog zoveel promoten als je wil, een stevige liveset spelen is dankzij de mond-aan-mondreclame voor bands van ons kaliber nog steeds de beste manier om vooruit te komen. Youtube, Spotify en Facebook kunnen dat ondersteunen, maar nooit vervangen.
 
Staan jullie liever op een gespecialiseerd festival dan op een festival dat breed programmeert?
Kristof: Er zijn nu eenmaal weinig echt gespecialiseerde festivals in het nichegenre dat wij spelen met Turpentine Valley, dus op zich maakt ons dat weinig uit. Wij willen vooral veel spelen. Ik verbaas me er ook telkens weer over dat onze muziek veel toegankelijker is dan we onszelf kunnen inbeelden. Mij maakt het dus weinig uit op welke affiche we staan, als het maar het hardere genre is en als we van het publiek dat extra tikkeltje inlevingsvermogen, betrokkenheid en ‘open mind’ kunnen verwachten om zich open te stellen voor wat we doen. Waar we ook al speelden, telkens zien we toch de kopjes op en neer bewegen tijdens onze set … en dan weten we dat het goed zit.
 
Bij de ‘oude’ rock- en metalfans hoor je wel eens dat postmetal live niet veel voorstelt. Er gebeurt volgens hen te weinig op het podium en ook de fans gaan niet echt uit de bol.
Thomas: Ik respecteer ieders mening daarover, en nogmaals: de muziek die wij spelen heeft een hoog ‘love it or hate it’ gehalte, er zijn weinig tussenwegen. En dan weet je wel dat je gemengde reacties kan krijgen. Maar ik trek me vooral op aan de positieve. Die sterken mij in de overtuiging dat onze muziek niet alleen onszelf beroert, maar ook heel wat mensen daarbuiten. Dat er live niet veel te beleven valt kan je ook anders opvatten: je wordt niet afgeleid door allerlei kunst- en vliegwerk waardoor je je echt op de muziek kan concentreren en je er helemaal kan laten in opgaan.
 
Jullie gebruiken live helemaal geen bindteksten. Is sfeer voor een concert van Turpentine Valley belangrijker dan een beleefd woordje aan de fans?
Roel: Absoluut. Alles staat ook in functie van die sfeer. Zelf hou ik mezelf al jaren voor dat een liveshow enkel een begin en een einde mag hebben, geen onderbrekingen die – in de vorm van bindteksten – de kijker/luisteraar uit het ‘verhaal’ halen. Je moet er helemaal ‘in’ zitten. Eigenlijk zijn bindteksten nooit ter sprake gekomen tussen ons drieën, net zoals het van in het begin vast stond dat nummers ook niet op zich staan maar stuk voor stuk bijdragen tot het totaalplaatje dat een liveshow is. Het mooiste bewijs is dat we voor één van onze releaseshows de playlist nog op het laatste moment wilden omgooien, maar dat bleek gewoon niet te werken. Zelfs de volgorde is belangrijk. Wij horen dat heel wat fans zelfs niet doorhebben hoeveel nummers wij live spelen en dat er vaak amper applaus komt tussen de nummers? En dat vind ik net het fijne: alles loopt wat ons betreft in een bepaalde logica in elkaar over … en het blijkt dat dat ook zo binnenkomt bij wie komt kijken.
 
Turpentine Valley speelde al een paar keer in Nederland en Frankrijk. Komt daar nog een vervolg op?
Roel: Graag … al is dat niet altijd voor de hand liggend. We zijn wel steeds op zoek naar de juiste kleine clubs om onze muziek te delen. Aanbiedingen zijn er zat, maar de hele corona-crisis strooit op dit moment flink wat roet in het eten. Maar wat ons betreft stopt het verhaal voor Turpentine Valley in ieder geval niet aan de landsgrenzen.
 
In België is dunk!fest het walhalla voor jullie. Maar stel dat je moet kiezen tussen dunk!fest en Graspop of Rock Werchter?
Kristof: Dat is een moeilijke. Doe mij ineens maar Graspop. Ik denk dat de festivalgangers daar ook wel open genoeg van geest zijn om ons te komen checken. Alcatraz mag je trouwens gerust ook aan het rijtje toevoegen. Rock Werchter lijkt me al minder voor de hand liggend voor muziek als de onze. In het buitenland is ArcTanGent in de UK een leuke, al zijn er ook bij in Nederland en Frankrijk heel wat coole kleinere metalfestivalletjes.
 
Jullie zijn al begonnen met nieuwe nummers. Gaan we die al horen op dunk!fest?
Kristof: We zijn volop nieuwe demo’s aan het opnemen. Maar nieuwe nummers brengen we pas live als we die ook helemaal af hebben. Parabel is zo een nummer dat we nog niet eerder uitbrachten, maar dat intussen wel al in de live setlist geslopen is. En dat zullen we met nieuwe nummers ook systematisch doen, …
 
Ligt het nieuwe werk in het verlengde van Etch?
Roel: Voor zover ik dat zelf kan beoordelen, ligt het nieuwe werk inderdaad in dezelfde lijn. Pompende bassen, gelaagde gitaren en rechtoe rechtaan drumwerk: het blijft ons handelsmerk, ook in de nieuwe nummers. Of dat ook bij dunk!records zal uitkomen, weten we niet. Wat ons betreft: graag! Al is dat nog niet aan de orde van de dag. Daarvoor hebben we eerst nog wat schrijf-, preproductie- en opnamewerk voor de boeg. En we willen eerst via liveshows zoveel mogelijk zieltjes winnen voor ons debuutalbum.