Tusky heeft er intussen al twee mooie albums opzitten. Hier dan het derde, self-titled album. Zoals self-titleds betaamt een album dat eens en voor altijd duidelijk maakt waar de band voor staat. Een fijne mengeling van punkrock en alternative rock. Een beetje in de stijl van nineties bands als Zebrahead, Lit en Hagfish en meer.
Dat meer horen we goed terug in een aantal specifieke nummers. Zo heeft het rauwere Circles naast een paar gonzende riffs ook vocalen die me regelmatig doen denken aan Foo Fighters’ The Pretender. Dat beginnetje van Serenade Me doet me weer denken aan Sink To The Bottom van Fountains Of Wayne. Fixer Upper heeft een zanglijntje dat doet denken aan Blink-182’s Rock Show. Al met al geen slechte (waarschijnlijk onbewuste) invloeden.
De nummers zijn veelal energieke en bijzonder catchy. Het gebruik van achtergrondkoortjes op nummers als het eerdergenoemde Fixer Upper en Beyond The Binary dragen daar sterk aan bij. Dat refein ‘’Giving in to the darkness’’ op Hommage To Decay moet je ook wel meezingen. De nummers zijn echter op zijn interessantst als er ineens een verrassend hoekig of puntig riffje voorbijkomt dat meer post-hardcore klinkt, of black metal trommelgeroffel zoals op Flight Or Fight. Een diepe buiging ook voor de punkrock lengte van de nummers. Die zijn lekker compact en altijd beneden de vier minuten met als hoogtepunten opener opener When The Shit Hits en afsluiter Lights Out die niet voorbij de minuut komen.
Energiek, catchy en voor mij een vleugje nostalgie naar de nineties. Prima album.