Folkrock en prog mengen ligt niet voor de hand. Liefhebbers van klassieke folkrock houden zich best ver weg van dit album, want ze zouden het alleen maar op hun heupen krijgen. Liefhebbers van progmetal, en dan nog liefst de meest experimentele, psychedelische en jazzy soort, zullen hier dan wel een vette kluif aan hebben. Denk aan 70’s-psychedelica en aan Kring Crimson en Van Der Graaf Generator, maar dan in het kwadraat en in het Noors. Slechts één track is in het Engels gezongen (Death Czar).
Tusmørke kleurt niet alleen buiten de lijntjes, bij momenten kleuren ze zelfs niet meer op het canvas. Het folk-element geraakt daardoor helemaal ondergesneeuwd, en dat is misschien wat jammer. Het is vooral Krizla (zang en fluit) die alle zes tracks als folk laat klinken. Hij moet optornen tegen Marxo Solinas die met allerlei piano’s en synths de sound meer richting de space en de universe duwt.
Fjernsyn I Farver (kleurentelevisie) is bovendien ook nog eens conceptalbum over twee theorieën over licht, tijd en de werkelijkheid.
Dit album is geen hapklare brok. Maar diegenen die er voor open staan, krijgen er wel veel voor terug.