Tzompantli klinkt al direct net even anders, en deze band is dat ook. Deze albumhoes is op zich al passend voor het genre, maar in dit specifieke geval is het helemaal erg toepasselijk. Deze elfkoppige (!) band maakt namelijk death/doom-metal met veel ingepaste traditionele rituelen en instrumenten uit de oude Zuid-Amerikaanse en Mexicaanse culturen als de Azteken.
Dit was voor mij net zoiets als toen ik voor het eerst Ali Farka of The Hu hoorde, zoiets van; hè, dat kan dus ook samen. Ik moet zeggen dat het wel een opzwepende drive geeft, met die traditionele percussie. Ook de spanning kan aardig vastgehouden worden met de bezwerende lijnen die het geheel doorkruisen. Vooral het trage, met traditionele elementen overladen Tlaloc Icuic kon bij mij veel indruk maken. De “vaste patronen” van death en doom worden door de band eigenlijk al heel netjes neergezet, maar de bonuspunten zitten toch echt in die details; de meesleurende of opzwepende percussie, plotseling opduikende fluit of traditionele opruiende samenzang onder de drumroffel. Soms krijg je een versterkt gevoel van onheilspellende sferen of regelrechte wreedheden bij beluistering. Geen plaatje waar je persé blij van wordt, maar zeker een interessante death/doom-metal ontdekkingsreis door oude Mexicaanse culturen. Wanneer je er trouwens ook even livebeelden bij zoekt, kan je helemaal zoiets krijgen van; dit wil ik wel een keer live meemaken. Volgend jaar op Into The Grave? Lijkt me leuk, met de Oldehove op de achtergrond.