De Ugly Papas maakten furore in het eerste deel van de jaren ‘90. Ze haalden in 1990de finale van Humo’s Rock Rally, in België de belangrijkste graadmeter voor nieuw talent. Dankzij hun tegendraadse rock en singles als Facin’ The Crap, Saviour en Météorite maakten ze deel uit van het kruim van de toenmalige Belgische rockscene. Het eerste album werd opgenomen in de studio van George Kooymans van Golden Earring en heeft nog bluesrock als basis. Vooral het tweede, al meer experimentele album (Ugly Papas uit 1994) maakte indruk bij pers en muziekliefhebbers. Gastrollen op dat album waren voor Mauro Pawloski en Piet Goddaer van Ozark Henry.
Een derde album is er toen nooit gekomen. De bandleden gingen elk hun weg in o.m. Two Russian Cowboys, Monstera Deliciosa, The Whodads, Ozark Henry, Think Of One en ID!OTS. In 2006 was er een reünie die leidde tot een korte reeks optredens in Vlaanderen.
Met hun eigenzinnige rock van hun eerste albums plaveiden de Ugly Papas de weg voor andere tegendraadse bands die wel nationale en zelfs internationale erkenning kregen zoals Evil Superstars, Thou, The Germans, Hamster Axis Of The One Click Panther en zelfs dEUS. Die laatsten waren misschien niet rechtstreeks geïnspireerd door de Papas, maar dat je met dit soort muziek de finale van Humo’s Rock Rally kon halen zal hen waarschijnlijk wel aan het denken gezet hebben.
Op Atomium Pluto krijgt de luisteraar tien onuitgegeven Papas-songs uit de periode 1996-1997. De stem van Luc Dufourmont begeestert op de schaarse momenten dat ze aanwezig is, de gitaarpartijen van meesterbrein Dr. Dekerpel laten over zijn talent geen twijfel bestaan. De ritmesectie (Dick Descamps op bas, Rik Debruyne drumt) dirigeert het tempo en laat het geheel schaamteloos energiek en strak klinken. De altsax-partijen van Peppie Pepermans geven de nummers een jazzy toets.
Single Drunken Indians is de meest catchy song van dit album. Het is één van een handvol songs met een ongeveer klassieke opbouw. Op de andere tracks verkennen de Ugly Papas het hele muzikale universum met veel fuzz, psychedelica en geluidseffecten. Captain Beefheart, Frank Zappa en Serge Gainsbourg het zijn nooit ver weg. Elke track wordt uit verschillende muziekgenres opgetrokken, van retro-cinema tot spacerock. Songtitels als Chicka Ferdy Parasol en Olleke Bolleke geven al ongeveer aan wat je mag verwachten. Sommige tracks lijken meer op jamsessies van een stel jazzcats, maar als geheel is dit best genietbaar. Knap ook wat ze doen met Magic And Ecstasy van Ennio Morricone. Sattelites Are Spinning begint een beetje als The End van The Doors om dan nog duisterder te gaan.
Een mooie weerslag van een scharnierpunt in de Belgische rockgeschiedenis.
De Ugly Papas spelen een voorlopig eenmalig reünieconcert op 30 september in Menen (tegen de grens met Frankrijk) op de Night Of The Ugly Papas.
http://maywayrecords.com/