Het is vanavond voor het eerst dat ik een live-concert van de Noorse band Ulver bijwoon. Vroeger was ik al onder de indruk van hun eerste albums die in het teken stonden van black metal met een vleugje folk. In de albums die volgden liet Ulver horen een van de grootste kameleons in de muziekwereld te zijn voor wat betreft het experimenteren met diverse muziekstijlen. Van hun laatste album “The Assassination Of Julius Caesar” laten ze zich van hun meest poppy kant, vol electronica en darkwave à la jaren ‘80 en weinig gitaar zien. Maar wel omgeven met een duister randje, voornamelijk afkomstig van de songteksten. Ik ben benieuwd hoe de band dit live ten gehore gaan brengen.
Stipt om half 8 begint het voorprogramma. Gitarist Stian Westerhus betreedt het podium. Hij is een experimentele gitarist die ook meespeelt op enkele nummers van Ulver’s laatste album. Ook zelf heeft hij diverse albums uitgebracht, waaronder zijn meest recente werk “Amputation” uit 2016. Hypnotiserende soundscapes luiden het begin van zijn optreden in. In zichzelf gekeerd staat hij met zijn gitaar en pedalboard in een enkele blauwe spot. Hij produceert alles behalve de standaard klanken die we gewend zijn van een elektrische gitaar. Van intiem en melancholisch tot robuust en door merg en been gaand als ware het een drilboor. Ook bespeelt hij zijn gitaar een tijdje met een strijkstok. Hij begeleidt zijn nummers met zijn stem die bij tijd en wijle aan Jeff Buckley en Tamino doet denken, maar dan in een nóg zwaarmoediger sfeer.
Om 8 uur loopt Stian’s set haast naadloos over in de set van Ulver wanneer de overige bandleden het podium betreden en plaatsnemen achter hun instrumenten. Stian blijft op zijn plek staan en begeleidt de band op zijn gitaar. De laatste klanken van zijn solo-set verweven zich met het intro van het eerste nummer van Ulver, dat tevens het eerste nummer van hun laatste album is, Nemoralia. De bandleden staan bijna volledig in het donker, ten faveure van de indrukwekkende lasershow waar we op worden getrakte
erd. Er worden diverse kleurrijke laserstralen geproduceerd en symbolen geprojecteerd van bijvoorbeeld de zuilen van Rome, het logo van Ulver en de vijfpuntige ster. Er is wel wat kritiek vanuit het publiek dat deze beelden de aandacht wat afleiden van de muziek. Het staat ook wel een beetje vreemd. Zanger Kristoffer Rygg, die er uit ziet als een ouderwetse, woeste Viking met een volle baard in een vlecht, gehuld in een donkere cape, geconcentreerd staand en licht swingend achter een elektronische drumpad, omgeven door een hypermoderne lichtshow. Dit maakt overigens ook wel duidelijk dat de band zich niet bepaald in een hokje wenst te stoppen. Ik ben wel blij dat er niet alléén maar gebruik wordt gemaakt van elektronische snufjes, maar dat er ook gebruik wordt gemaakt van echte instrumenten, zoals gitaar, drums en bongo’s, waardoor het geheel toch heel organisch klinkt. Alle nummers van het laatste album en enkele nummers van hun laatste EP “Sic Transit Gloria Mundi”,komen in alternatieve volgorde aan bod. Om zo’n anderhalf uur vol te krijgen speelt de band verlengde versies van de betreffende nummers. Vooral het laatste nummer Coming Home lijkt bijna eeuwig te duren, totdat de bandleden, die sowieso al weinig contact maken met het publiek en met elkaar, na een kort “dankjewel” van het podium verdwijnen. Minutenlang blijft het podium onaangeroerd en gehuld in rood licht. We wachten in spanning op een laatste toegift, maar blijven een beetje 
gedesillusioneerd achter wanneer enkele crewleden het podium op komen lopen om de boel op te ruimen. Helaas, geen The Power Of Love cover van Frankie Goes To Hollywood, welke Ulver de voorgaande shows wel geregeld ten gehore had gebracht. De band zal er vast zijn redenen voor hebben gehad. Aan de tijd ligt het in ieder geval niet. Het is pas half 10. Hoewel een optreden van anderhalf uur wel redelijk normaal is, heb ik zelden meegemaakt dat ik op een zaterdagavond na een concert al zo vroeg naar huis kon. Met gemengde gevoelens keer ik huiswaarts. Muzikaal en visueel zat het allemaal goed in elkaar, maar wel had ik het idee dat de band wat plichtmatig overkwam. Of was het gewoon opperste concentratie?
Setlist Ulver: Nemoralia – Southern Gothic – 1969 – So Falls The World – Rolling Stone – Echo Chamber (Room Of Tears) – Tranverberation – Angelus Novus – Bring Out Your Dead – Coming Home
Ulver – Patronaat (Haarlem) 18/11/2017
305
vorig bericht