Uncle Wellington – The Faster I Waltz, The Better I Jive

De Belgishe folktronicaband Uncle Wellington staat op het kruispunt van This Mortal Coil en Oscar and the Wolf. Zangeres Frie Mechele heeft een knappe stem die inzake timbre vaag wat doet denken aan Carol Van Dyck van Bettie Serveert, maar dan met een warme melancholie die nog dieper graaft. Op het debuutalbum The Faster I Waltz, The Better I Jive krijgt de zangeres een vrijgeleide en dat levert een prachtig donker album op.
 
Single The Code had het goed moeten doen op de radio, maar werd jammerlijk over het hoofd gezien. Misschien kwam de release in september net iets te vroeg, want meer herfst kan een nummer nauwelijks uitdragen.
 
Op de zes andere nummers krijgt de poëzie van zangeres Frie flink wat muzikaal weerwerk van drummer Renaud Debruyne. Zonder naar jazz te neigen, geven zijn grillige patronen extra mystiek aan deze band, bovenop de klagerige synths en andere elektronica.  Ook de viool draagt nog bij tot het melancholische totaalgeluid. Het tempo ligt traag en nodigt – ondanks de albumtitel –zelden uit tot een dansje.  Al zullen fans van pakweg Anne Clark misschien toch een kans wagen op bv. Waves of Famished Road.
 
Dit album ademt een soort helende weemoed. Donker en mysterieus, maar nooit dreigend. Een pleister op iedere wond.