Solidarity telt vijf composities en Undawn knalt er direct in met Head Of Doubt. Een lekkere compositie waarbij meteen de drie-stemmigheid tussen Michel Brinkhuis, Thijs Brinkhuis en Leon Kloosterman goed te horen is. Up-tempo stukken worden afgewisseld met een mainstream klinkend refrein, met daarbovenop van die lekkere zware riffs. Het nummer doet me een beetje aan Bullet For My Valentine denken. Gevolgd wordt er met Implode. Voor dit nummer hebben de heren tevens een videoclip gemaakt. Het countryriffje aan het begin kan wat verraderlijk klinken, maar als Michel Brinkhuis de eerst grunt eruit gooit, wervelt de metalcore weer door je oorschelpen. Geen implode, maar explode zullen we maar zeggen. Comfort Zone is vervolgens iets zwaarder. In dit nummer laat Tom Brinkhuis goed horen wat voor technisch drumvernuft hij allemaal in huis heeft. Hoe verder je in het album komt, valt het wel op dat Undawn toch een erg vol geluid heeft. Het is allemaal lekker bombastisch. Sluitstukken Learn The Hard Way en Nostalgia zijn hier geen uitzondering op.
Het blijft voor mij een compleet raadsel, dat Undawn nog niet bij het (inter)nationale metalpubliek is doorgebroken. Sterker nog, het is me een raadsel dat de EP in eigen beheer wordt uitgebracht. Volgens mij liggen er een aantal platenmaatschappijen al ruim vier jaar in winterslaap, want na Justice Is… en met nu de sterke opvolger Solidarity kan je deze band toch niet langs je heen laten gaan.
Dit terzijde gelegd, kan gesteld worden dat Undawn je met Solidarity een heerlijke portie metalcore voorlegt. In iets meer dan twintig minuten krijg je vijf stevige krakers voorgeschoteld. Kan solidariteit met jezelf een goed resultaat leveren? Undawn geeft het antwoord, ja!