Unearth – Dynamo (Eindhoven) 14/02/2020

Het weekend is begonnen. Er is een storm aangekondigd voor de zondag, maar deze Valentijnsdag vanavond laten de speakers de broekspijpen in Dynamo waaien met een top aantal metalbands die elk hart weten te veroveren.
De hagelnieuwe band Sinaro mag de slecht gevulde zaal openen met een geluid wat wel heel dicht tegen Trivium aan zit. Nu is dat een favoriet van me, dus ik klaag niet. Qua podium presence en power overtuigen de mannen nog niet helemaal, maar dat is wellicht ook wel wat te wijten aan het feit dat ze er al om 18:00 staan en de meeste metalheads blijkbaar nog aan de soep en aardappelen zitten.
Bij Dust Bolt is het al drukker geworden in de zaal. En maar goed ook, want deze mannen verpletteren me. Met ontblote bovenlijven spelen ze een set die zo vol energie zit dat ik mijn journalistieke objectiviteit helemaal laat gaan en mijn hoofd bijna van mijn romp af bang. Met een glansrol voor bebaarde bassist Bene bij wie het zweet van het lichaam gutst en de enorm energieke Lenny op vocals en gitaar worden de thrash riffs de zaal ingeslingerd alsof het niets is. Heerlijk!
Prong is natuurlijk een band die hier ook gewoon als headliner had kunnen staan. Het bewijs zien we aan de drukte in de zaal plus de vele T-shirts met hun logo. En dat heeft natuurlijk allemaal een reden.
Met zichtbaar plezier brengt vocalist/gitarist Tommy Victor de nummers ter gehore. Ze gaan niet voor de makkelijke weg en spelen in beginsel de wat onbekendere nummers. De prachtige mengeling van industrial, groove en een klein beetje thrash maken natuurlijk elke song een feestje om te beluisteren. Als dan op het laatst de hit Snap Your Fingers, Snap Your Neck gespeeld wordt gaat het publiek natuurlijk hemaal uit hun dak.
Met de nekspieren helemaal los, de nodige biertjes in de keel en de energie in de zaal op maximun kan het publiek als laatste losgaan op de metalcore pioniers van Unearth.
Wat een heerlijk bruut geluid zetten de mannen neer. Versplinterende riffs, een geluid zo zwaar dat het voelt als een ram tegen je smoel zetten de zaal in beweging. Naast een lekkere moshpit zie ik zowat iedereen om me heen ook headbangen zowat vanuit de tenen.
Bezweet, vermoeid en zeer voldaan verlaat ik die avond de zaal en pik ik nog een shirtje op van Dust Bolt, ondanks de ongelooflijk goede kwaliteit van de andere bands toch de grote verrassing van de avond. Dit was metal op een niveau met een prachtige variatie waarvan ik het nog vaak op het podium hoop te zien. Ik voel veel liefde deze Valentijnsdag, liefde voor het type muziek die zoveel energie en voldoening kan geven.