Unearth is de ‘juggernaut’ die onophoudelijk hun vorm van metal op het publiek afvuurt. Dat doen ze de afgelopen twee jaar gelukkig veelvuldig op de diverse podia in Europa en met het achtste album The Wretched, The Ruinous voegt Unearth een fraai exemplaar toe aan hun discografie.
De band uit Massachusetts startte 25 jaar geleden met hun muziek waarbij ze (traditionele) metal combineerde met thrash- en deathmetal en een groot aandeel hardcore. Daarbij mag je Unearth voegen in het rijtje van pioniers ten aanzien van het metalcoregenre dat enorm aanslaat.
Voor het nieuwe album daagde gitarist Buzz McGrath zich uit om de kracht van de oorsprong goed en herkenbaar neer te zetten, maar daarnaast nieuwe hedendaagse elementen toe te voegen. Het klassieke geluid van het album The Oncoming Storm uit 2004 en de agressie en kracht van Watchers Of Rule uit 2014 zijn dus aanwezig op het nieuwe en achtste album, maar de metalcore elementen uit het heden zijn daarin helemaal geïntegreerd en niemand anders dan Wil Putney (Thy Art Is Murder, Fit For An Autopsy, Body Count) is dan ook de juiste persoon om het geheel te produceren.
Bij de opener en titelnummer The Wretched, The Ruinous gaat Unearth veelbelovend van start. Het tempo ligt hoog en de groovy riffs zijn op de juiste momenten ingebed in het geheel. Daarbij is er muzikaal genoeg variatie en zorgt het drumwerk voor een stuwend karakter. In Cremation Of The Living gooit Unearth er nog een schepje bovenop. Qua tempo en intensiteit. Dit is een muzikale explosie die de oorschelpen doet trillen van genot. Het is scherp en pittig en melodie en groove gaan hand in hand. Unearth is niet bang om verrassend uit de hoek te komen. Een moment van rust is dan ook te vinden in deze orkaan van metalcore. De mensen die Unearth live gaan aanschouwen hopen zeker dat Eradicator in de setlist wordt gestopt. Dit is een compositie met ‘pitgarantie’. Zeker wanneer halverwege de furie wordt onderbroken door een goede breakdown. De eerste helft van het album wordt daarbij gekenmerkt door een band die inderdaad het krachtige karakter vanuit alle poriën laat stromen. De ritmesectie beukt daarbij onophoudelijk op je in, zoals in Invictus of in Dawn Of The Militant, dat wat zwaarder is aangezet en waarbij de vette basis het fundament vormt voor een lekker riffgeluid met ingebouwde versnelling en breakdown. Hier komen de death- en thrashmetalinvloeden sterk naar voren.
Aniara is een kort instrumentaaltje, dat naar mijn idee ook een scheidingslijn tussen de eerste zeven composities en de laatste drie. Into The Abyss is de eerste van de drie composities waarbij ‘nieuwe’ metalcore-elementen mooi verwerkt zijn in de ‘wortels’ van Unearth. Het is hierbij moeilijk te bepalen of Parkway Drive beïnvloedt is door Unearth of andersom. Het is vooral de sterke gitaarmelodie die dat gevoel naar boven haalt. Via Broken Arrow (waarin de hardcore zeker aanwezig is) sluit Theaters Of War het album af. Een waardige afsluiter waarin strakke vocalen de sterke basis vanuit de (moderne) metalcore ondersteunen en het gitaarwerk van Buz verder omhoog stuwen.
Unearth doet op The Wretched, The Ruinous wat je van de band mag verwachten. Enerzijds zijn er geen concessies gemaakt ten aanzien van het bekende geluid van de band. Anderzijds heeft de band niet stilgezeten of zich afgezonderd in een Amerikaanse grot, afgescheiden van de wereld, maar zijn elementen uit verleden, heden en toekomst verwerkt in elf lekkere composities.