Het Unholy Alliance Fest verzamelde voor zijn eerste editie vier interessante metalbands. Drie ervan stonden al langer op mijn radar om live eens te checken en de vierde was op zich al een goede reden om naar DVG (De Verlichte Geest) in Kortrijk (België) te gaan op 14 december.
Het was wat we dan een ‘breed’ geprogrammeerde avond noemen, met thrash, symfonische metal, hard ’n roll en doomy heavy metal. Niet echt een lijn in te trekken, maar het leverde wel een volle zaal op. Het publiek liet dan wel duidelijk merken voor welke van de vier bands ze gekomen waren, toch werd elke andere band met veel respect en enthousiasme onthaald. Zo zijn ze wel, daar in West-Vlaanderen.
Het programma was strak: vier bands en pas beginnen om 19.30 u? Dat lukt als je de vier bands op hetzelfde drumstel laat spelen. Goed gezien, al vergt het van de drummers misschien een extra inspanning. Het geluid in de zaal was op deze avond wel een werkpuntje. Misschien omdat we in deze club tot dusver altijd perfect licht en geluid kregen dat het dan extra opvalt als het een keertje een beetje minder is. En ook: zodra er op het volle volume gespeeld werd, viel alles netjes in de juiste plooi. En het is uiteraard ook niet het grote Viool-concours waar we over elke punt en komma gaan zeuren.
Objector mocht als eerste het podium op. Deze Vlaamse thrashmetalband surft op een goede golf: deze zomer speelden ze op Wacken, ze kregen lovende reviews over hun pas uitgebrachte EP Slave New World en ze rijgen de leuke supports aan elkaar. Maar in Kortrijk was het iets te vroeg op de avond, of iets te agressief, om de zaal te doen kolken. Een paar mensen begonnen spontaan maar kort aan een moshpit, terwijl de rest van het publiek het vooral druk had met het opnemen van het concert met hun mobieltje. Aan de band lag het niet. Die speelde retestrak, militant en met vol enthousiasme. Zanger Bock zag er de humor wel in van de situatie. “Gaat het te hard? Te snel? Dan nu een ‘slowke’”, zei hij, waarna de band het volgende nummer extra snel en hard bracht.
Alle nieuwe tracks van de EP zaten in de set, op Wish You Weren’t Here na dan. Daarnaast ouder werk als Evilution, Malcontent, My Mind Insane en Social Intolerance. Geen circle pit en geen wall of death, maar die van Objector hadden wel een leuke tijd op het podium. Dat hun goede golf hen nog veel verder mag brengen dan de DVG in Kortrijk.
Epinikion dan. Een bijzonder verhaal. De band werd opgericht door twee voormalige topsporters. Robert (gitaar) was atleet en Renate (toetsen) was hardloopster en coach. Zij gaven hun band de naam Epinikion, Grieks voor hymne voor de winnaar. Op hun debuutalbum Inquisition uit 2022 had Epinikion een internationale bezetting, met een reeks gasten, zoals Laura Guldemond van Burning Witches. Vorig jaar werd de bezetting wat aangepast en inmiddels is de band helemaal ingewerkt en klaar om nieuw werk op te nemen in de studio. Toch bestaat de setlist bijna volledig uit nummers van Inquisition. Helemaal op het einde van de set krijgt het publiek in Kortrijk Lessons in Life te horen, een nummer van het volgend jaar te verschijnen nieuwe album. Dat is meteen het beste nummer van de track: catchy, uplifting, een heel meezingbaar refrein, heel geschikt voor publieks-interactie, … Met de ‘oude’ nummers is eigenlijk niet veel mis, maar als de rest van dat nieuwe album klinkt als Lessons in Life, dan wordt dat een album om in de gaten te houden. Van de ‘oude’ nummers was False Faced Demon voor mij de uitblinker.
Renate en Robert zijn de vaste waarden in de band en dat merk je ook een beetje bij de optredens. Wel zat Renate’s piano/synth-geluid in Kortrijk voor mijn gevoel wat te ver naar achter in de mix. Kimberley heeft een heel aangename stem en is een prima frontvrouw die speelt met de camera’s, zelfs al zijn het die van een mobieltje. Rutger en Michal vormen een stevige ritme-tandem en Maarten staat met veel passie op het podium. Of een band doorbreekt of niet hangt niet enkel af van de recentste release maar ook hoe je het brengt. Op basis van het concert in Kortrijk zie ik een mooie toekomst voor Epinikion. Zet deze band in dezelfde stad (Kortrijk) op een podium van Alcatraz en ze vermaken makkelijk vele honderden metalliefhebbers.
Promise Down heeft de reputatie dat ze wel voor een feestje kunnen zorgen. De invloeden halen ze bij Motörhead, Judas Priest en AC/DC. Ze spelen wijdbeens en bouwen hun songs op met eenvoudige akkoorden, makkelijk in het gehoor liggende melodielijnen en vlot meezingbare refreinen. Dat wil niet daarom nog niet zeggen dat wat ze doen en hoe ze het doen makkelijk is. Het zit verdomd goed in elkaar, anders val je hiermee snel door de mand. Het spelplezier spat van deze band af en zanger William is een volbloed podiumtijger. Enkel in de lyrics lijkt de lat niet altijd even hoog te liggen. Songtitels als Seks Slave, Whiskey Johnny, Bottom’s Up en Bad Girls geven al de onderwerpen prijs. Maar kijk, als het werkt en het publiek is er blij mee en zingt alles mee, dan zal het wel prima zijn. En of het publiek dit lust. Voor het eerst deze avond is er heel veel beweging voor het podium en enkele bandleden maken tijdens de nummers een wandeling tussen de fans. William heeft bovendien een fles whisky bij die hij gretig deelt met de fans, wat we eerder al zagen gebeuren bij Channel Zero en Arson.
Het nummer Furious Masturbator moet drie keer ingezet worden omdat niet elk bandlid hetzelfde nummer aan het spelen is. Voor de slechte verstaander beeldt William tijdens het refrein uit waarover dat nummer gaat en op het einde van het nummer volgt dan de apotheose met een confettikanon. Een beetje voorspelbaar, maar de sfeer was opperbest. Deze band treedt al regelmatig op in Nederlandse clubs en daar zullen er nog heel wat op volgen. En volgend jaar speelt Promise Down op Alcatraz.
De topper van de avond was Cult of Scarecrow. De helft van de band zat al in Dead Serious, een Belgische metalband uit de jaren ’80. Ook hier opnieuw veel spelplezier op het podium. zanger Filip komt op met zijn dreadlocks verstopt onder een hoge hoed en met een lange jas en chique wandelstok. Leuk, maar vocaal heeft hij het wat moeilijk. Er worden grapjes gemaakt over een uit de hand gelopen verjaardagsfeest, maar het is de griep die op zijn stem slaat. Hij maakt er moedig het beste van, maar had het zelf graag anders gezien. Het is jammer, want deze band verkeert in bloedvorm. Zopas hadden ze nog hun albumreleaseshow voor In Nomine Filiorum in hun thuisstad Zele, in het theater voor een zittend publiek. Het album leverde hen bovendien lovende kritieken op in binnen- en buitenland en na enkele leuke festivalpodia dit jaar staan ze volgend jaar ook al op Alcatraz in Kortrijk.
De set van Cult of Scarecrow in Kortrijk was een mix van nieuw en iets ouder werk. Van het nieuwe album In Nomine Filiorum bracht de band In The Name of the Children, Phantom Pain, Lord of La Mancha en Road to Ruin, van de oudere albums passeerden onder meer Sacrsanct man, Robotized en Sameness de revue. Afsluiten deed Cult of Scarecrow met For Whom The Bell Tolls van Metallica. De eerste cover van de avond zowaar.
Jammer van de stemproblemen van de zanger, maar dat maakt de band vast nog wel goed op hun volgende concerten.
Het Unholy Alliance Fest was een succes in ticketverkoop en in timing. Op een paar details na was dit een netjes georganiseerd indoorfestival met misschien (nog) niet al te grote ambities. Benieuwd of hier volgend jaar een vervolg op komt.