Unity – Almost There

Met Almost There komt er een vervolg op het debuut Promised Land van de Poolse band Unity. Dat de band uit Polen komt is slechts merkbaar aan de namen van de bandleden want voor de rest zijn er geen Poolse sporen te ontdekken op Almost There. De tien composities zijn veelal gestoeld op rock met wat uitstapjes naar links en rechts.
Over het algemeen is het geheel te omschrijven als de glooiing in een sinusoïde. Een sinusoïde met dalen. Op dit niveau opereert Unity in de composities Rosie, dat niet erg overtuigende hardrock in zich heeft, en City Of Hope, dat erg retro en zoetsappig voorbij glijdt. Het geheel blijft niet hangen en overtuigt allerminst.
Vanuit het dal stijgen we met composities in de stevige poprocktraditie. In You’r My Bad Dream brengt Unity je terug naar de tijd dat een band als Styx populair was. Deze compositie klinkt goed en vol en is te omschrijven als een sterke compositie in de American rocklijn met een duidelijk refrein. Met het akoestische stuk eindigen ze de compositie sterk. Dat akoestische karakter komt zeker terug in Angels om in The Dreamer, No More Lies en Summer Nights terug te keren naar de rockbasis. Summer Nights is een prettige compositie volgens het favoriete rockboekje. De melodie klinkt aanstekelijk en er wordt wederom gebruik gemaakt van een herkenbaar en duidelijk refrein. De gitaarsolo halverwege de compositie past uitstekend. Het geheel ligt wat in het straatje van de muziek van Asia of Spy. Een overeenkomst die uiteindelijk ook voor About Last Night telt. De compositie start gevoelig en ontwikkelt zich naar een meer progressief karakter maar dit wordt niet doorgezet. Het geluid in de compositie beweegt zich weer naar het rockgenre waar gebruik wordt gemaakt van een karakteristieke melodie die naar mijn idee goed past bij het totale plaatje van Unity. Ook hier sterk gitaarwerk van gitarist Maciek Papalski. Maciek is over de hele linie sterk in zijn spel en weet de juiste snaar goed te raken in de riffs, maar zeker ook in de solo’s op het album.
In de single Bad Reputation gebruikt hij een southernrockgitaargeluid in de basis en weet in zijn spel het geheel mooi te laten grooven. Dit geluid draagt het nummer terwijl een solide ritmesectie dit ondersteunt. Zanger Piotr Zinny Zaleski past perfect in deze setting.
Ondertussen is de piek van de sinusoïde met About Last Night en Bad Reputation wel en zicht en zijn deze composities samen met American Beauty de kers op de taart. In American Beauty wijkt Unity wederom wat af van het ‘standaard’-rockgeluid in een lekkere bluesy- en funkygroove waarin Dominik Roston zich mag uitleven en meer op de voorgrond wordt gezet met zijn keyboards. Heel subtiel weet gitarist Maciek Papalski zijn geluid op de achtergrond mee te laten drijven.
Almost There is daarmee een heel bijzonder album. Op de toppen is het goed toeven met Unity, maar een aantal composities mist het voor mij compleet. Het zou goed zijn wanneer de band wat meer stabiel zou zijn in het schrijven van nummers. Een beetje meer Unity en ze zijn er. Voor nu zijn ze Almost There.