Vier jeugdvrienden met een voorliefde voor progressieve rock kwamen nog één keer bij elkaar om hun favoriete muziek vast te leggen voor het nageslacht. Dat resulteerde in 2014 in het album Traveller, een mix van 70’s prog en 80’s new wave. Vervolgens maakte Unkh onder meer zijn opwachting op het Northern Prog festival in 2016 en speelde men in het voorprogramma van Anima Mundi. De huidige bezetting van Unkh is Jeroen Habraken: zang en toetsen, Maarten Habraken: drums, Matthijs van Nahuijs: basgitaar en Maarten Peerlings: gitaar. Kennelijk smaakt Traveller naar meer, getuige het nieuwe album Innerverse.
Opener Paranoid Void klokt tien minuten en is geschreven door drummer Maarten Habraken. De eerste minuten doen soms denken aan Radiohead, maar al snel ontspint zich een traditioneel symfo nummer met retro klinkende zang, diverse solo’s en meeslepende ritmes. Halverwege gaat het nummer over in een minutenlange instrumentale passage met gevarieerd gitaarspel en een uiterst verslavende groove. Bij vlagen kan je zelfs kraut rock-achtige stukken horen. Het nummer loopt naadloos over in Deep, waarin gitarist Maarten Peerlings met ferme gitaarriffs soms stevig van leer trekt. Het nummer is volledig instrumentaal, iets waar de band toch al van houdt getuige de talrijke instrumentale stukken op dit album. Het nummer herbergt invloeden van King Crimson en heeft weer die zalige groove.
The Showcase klinkt als een mix van Spock’s Beard en The Beatles. Daarom is dit nummer een mooi voorbeeld hoe muziek uit de vorige eeuw wordt omgezet naar de hedendaagse tijd. Het korte dromerige Slumber met (gesamplede Mellotron golven) doen je onderdompelen in een oase van rust. Met bijna 20 minuten is Dreamcatcher het langste nummer. Alles wat Unkh in huis heeft wordt hier letterlijk ten toon gespreid. De vaak breed uitgesponnen instrumentale passage zijn een weldaad voor het oor. Vooral in het eerste deel zijn er overeenkomsten met Glass Hammer, niet in het minst vanwege de zang die veel weg heeft van Steve Babb. Dat de heren beïnvloed zijn door de grondleggers van het genre wordt duidelijk in deze aaneenschakeling van invloeden van Yes, King Crimson en Genesis.
Innerverse is een uitstekend album wat smaakt naar (nog) meer. Laat ik tot slot een mogelijk misverstand uit de weg ruimen. Mocht de indruk bestaan dat de mannen van Unkh muziek van hun inspirators kopiëren, dan heb je het fout. Unkh blijkt met dit album in staat op eigen kracht authentieke symfonische rock terug te halen naar de 21e eeuw. Chapeau!