UNKLE is de band die het met Rabbit In Your Headlights voor elkaar heeft gekregen dat het beste Thom Yorke nummer ooit niet op een Radiohead plaat staat. Zeven jaar na Where Did The Night Fall is er dan eindelijk nieuw werk van het project van de oprichter van het legendarische Mo’ Wax label, James Lavelle. Deze keer staat James er in het creatieve proces alleen voor. Wel zijn er, zoals altijd, verschillende gastmuzikanten. Na een kort intro laat UNKLE horen waar zijn kracht zit. Farewell is een rustige opener waar de zang vooral ondersteund wordt door een piano. De instrumenten worden langzaam uitgebreid, maar de rust en sereniteit blijft. Een statement dat je niet altijd hoeft te eindigen met een mooie ballad, maar dat je dit ook gewoon aan het begin van een album kan doen. Het daaropvolgende Looking For The Rain is een van de andere hoogtepunten van The Road: Part I. Met dank aan het orgelgeluid, de strijkers en, vooral, de stem van oude bekende Mark Lanegan. Zijn donkere ‘whiskey’ stem werkt prima op die, bijna, neo klassieke benadering. Hoewel het verder een aangename plaat blijft om naar te luisteren wordt het echter nooit meer zo goed als dit interessante begin. Zo zijn Cowboys Or Indians en, het meer dance georiënteerde, Arm’s Length aardige, maar geen betere, pogingen Tricky na te doen. Nowhere To Run/ Bandits is een makkelijk in het gehoor liggende alternatieve rocker. Stole Enough is een mooi, zweverig nummer, maar had iets meer spanning mogen hebben. Soms overstijgt de band zichzelf. Zo is Sonata een mooie poging naar de kroon te steken van het werk met Thom Yorke. Helaas is de opbouw van het nummer, zeker in het tweede deel, hier ook weer net niet goed genoeg om zich echt te kunnen meten. The Road en Sunrise (Always Comes Around) grijpen, elk op hun eigen manier terug op de alternatieve dance scene uit de jaren negentig. Afsluiter Sick Lullaby is een typisch, rustig en zweverig einde van de plaat. Het mist helaas een echte apotheose op het eind. The Road: Part I mist eigenlijk de diepgang die eerder werk van UNKLE wel had. Aan de andere kant heeft UNKLE in het verleden wel grote hoogten bereikt, maar stonden er altijd wel iets mindere nummers op hun albums. In die zin voldoet The Road: Part I aan de verwachtingen.
https://www.facebook.com/unkle/