Waking Dream is de rustige opener die in dienst staat van het stemgeluid van frontvrouw Brittney Slayes. Abyss start ook vrij rustig maar ontpopt zich tot een vuisten-in-de-lucht metal anthem. Through Stars heeft een ontzettend positieve vibe. Legacy is wel heel gelikt en klinkt iets te ”songfestival” voor me. Return To Me is een mooie goedmaker want dat nummer is een stuk heavier, inclusief wat grunts. Soulbound is een goed voorbeeld van deze band op hun best. Catchy uptempo, bijna epische metal met sterke vrouwelijke clean vocals zonder ook maar enig moment sprookjesmetal te worden. Bijna Dragonforce-achtige gitaren openen Faster Than Light, dat catchy genoeg is om een single te worden. The Wind That Blazes geeft Brittney de kans met vol volume los te gaan. Wat een krachtige stem! Ook hier horen we wat minder cleane vocalen die het nummer wat extra spanning geven. Carry The Flame is een heus duet dat helaas met moeite ook de songfestival-sound dans niet kan ontspringen. Afterlife is de bombastische finale van het album.
Wat ze doen, doen ze goed. De sound blijft lekker heavy / power metal zonder ergens te bruut te worden voor het grotere publiek. Dat wil zeggen dat dit een plaat is voor fans van bands als Amaranthe, Sabaton of klassiekers als Warlock of Iron Maiden. Leuk is wel dat er soms in de vorm van wat minder clean vocals er soms even een rauwer randje wordt toegevoegd wat de fans wellicht een overstapje zal doen maken naar het zwaardere werk. Ik schat echter in dat die-hard fans van death metal en aanverwanten het album op de zenuwen zal werken en ABBA vergelijkingen niet van de lucht zullen zijn.