Unleash The Archers – een interview met Brittney Slayes over boeken, drank en angsten

Brittney Sayles is de frontvrouw van powermetal band Unleash The Archers. Met elk album groeit hun succes. Ik recenseerde eerder al hun nieuwe album, Abyss, het vervolg op Apex. Beiden concept albums. Ik had de eer haar onlangs te mogen interviewen.  Ik check even of ik spreek met metal queen Brittney Slayes of de meer nerdy, rustige Brittney Hayes (hoe ze geboren is). Het blijkt te zijn,  “Slayes, of wellicht een beetje van beiden. Dan gaat het interview echt van start.
Ik vroeg me af of ze gedurende de pandemie meer tijd heeft gehad voor bepaalde zaken dan ze normaal heeft. Ze vertelt dat ze nu de tijd heeft gehad te streamen op Twitch, zeker weld 1 of 2 keer per week, en daar wat videogames te spelen. Het beviel haar daar prima, en vond dat daar leuke mensen rondhingen. Nu is ze te druk bezig met promotie om veel met Twitch te doen, maar ze hoopt daar weer terug te komen om wat games te spelen etc. “Twitch is vooral georiënteerd op gaming maar steeds meer muzikanten spelen daar nu ook op. Er is ook een game, Rocksmith waar je met je eigen instrument op nummers kunt meespelen, dus niet een nep gitaar zoals bij Guitar Hero. Dat is erg leuk om naar te kijken.”
Het verhaal van Abyss is dus het vervolg op Apex uit 2017. Daarop werden we geïntroduceerd aan de karakters genaamd The Matriarch (de schurk) en The Immortal (de held). The Immortal moet dienen wie hem dan ook uit zijn slaap ontwaakt, dat gebeurde op Apex dus door de slechte Matriarch. Uiteindelijk verraadt deze slechte tovenares hem en stuurt hem terug de bergen in om te slapen. Na tientallen jaren wordt The Immortal (in The Abyss) wakker gemaakt op een ruimteschip door de kleinzoon van The Matriarch. Het doel van deze kleinzoon is The Immortal wraak te laten nemen op de moordenaar van zijn grootvader, The Matriarch.
Dit hele verhaal werd track voor track beschreven door Brittney. Als een soort hoofdstukken beschreef ze niet alleen wat in elke track gebeurde maar ook welk gevoel het bij de luisteraar moet oproepen en hoe het moet klinken. Alle riffs werden door gitaristen Grant en en Andrew daaromheen geschreven. Na wat overleg over en weer kwamen zo de nummers tot stand. Nergens werd er frivool omgesprongen met de riffs, alles moest in dienst staan van het vertellen van het verhaal. Overigens kreeg dit album weer een iets ander geluid dan Apex, met name door het toevoegen van de tweede gitarist, Andrew.
Het is niet verwonderlijk dat Brittney bezig is met een comic book script om het verhaal van The Immortal uit te geven via twee graphic novels. Deze strips zal ze waarschijnlijk zelf uitgeven als een stukje extra merch, maar als een grote uitgever zoals Image Comics (o.a. bekend van The Walking Dead en Spawn) interesse toont zegt ze zeker geen nee.
De cover van het nieuwe album, van de hand van Adam Burke beeldt de scene uit dat The Immortal zijn aartsvijand The Matriarch voor het eerst weer ziet. Brittney is blij met het resultaat dat bewust de sfeer uitademt van een science fiction boek uit de jaren 70.
Brittney is dan ook een fan van het genre. Ze las haar eerste science fiction of fantasy boek toen ze 12 of 13 was. Daarvoor las ze met name historische fictie, romans of wat haar vrienden lazen of simpelweg voor handen was. “Na het lezen van mijn eerste science fiction roman leerde ik hoe leuk het is een andere wereld binnen te treden en kortstondig even aan het normale bestaan te ontsnappen.” Ze las boeken als Hyperion, Dune en Lord Of The Rings, ongeveer evenveel science fiction als fantasy. Vroeger las ze ook veel tijdens het toeren, ze nam meestal een viertal boeken mee en moest dan toch nog op zoek naar Engelstalige romans in lokale boekenwinkels. Niet altijd gemakkelijk natuurlijk want lang niet elke Europese boekenwinkel heeft ook Engelstalige boeken. Tegenwoordig komt er minder van lezen tijdens het toeren. De optredens en de zaken er omheen zijn steeds drukker en als ze in het bed duikt van de toerbus is ze te moe om te lezen. “Hopelijk komt er een tijd dat toeren wat minder vermoeiend is en heb ik er weer meer tijd voor,” zegt ze.
De band heeft geen vaste bassist. Dat is een bewuste keuze, “Nadat de laatste vertrok hebben we besloten dat op te geven. We hebben heel veel vrienden de kans gegeven intussen met ons mee te spelen maar hebben nu een prima bassist gevonden om mee te nemen op toer in de persoon van Nick Miller. Hij speelt in veel andere bands ook. We wilden hem niet verplichten alleen maar in deze band te zitten en al het andere werk op te geven. We zien hem als een soort erelid van de band, maar voor de opnames in de studio huren we gewoon sessiemuzikanten in voor de baspartijen. Het valt ook niet mee om iemand met dezelfde toewijding als ons te vinden die bereid is zo weinig geld te verdienen met zijn werk.”
De band is vooral populair in Noord-Amerika en Canada. Daarnaast stijgt de populariteit langzaam in Europa, vooral in Duitsland. Ook in Zweden, Australie en Brazilie stijgt de fan schare.
De weg naar het formeren van de band begon toen Brittney op de universiteit zat waar ze geschiedenis studeerde. Ze vond niets zo leuk als het schrijven van lange essays over oorlogen maar werd ook lid van het universiteitskoor. Daar begon ze te daten met huidige drummer Scott die toen in een andere band zat. Na het bezoeken van wat metal shows werd ze steeds enthousiaster over metal en ontdekte ze dat metal muzikanten ook gewoon mensen zijn en dat ze misschien wel zou kunnen wat zij kunnen. Toen Scotts toenmalige band stopte in 2007 begonnen ze samen een nieuwe band, Unleash The Archers. Daarvoor zat ze een paar weekjes in een andere band nadat ze op een advertentie had gereageerd. Ze had er wat songs voor geschreven maar ontdekte al heel snel dat die band niet haar stijl was en stopte voor haar inbreng echt naam mocht hebben. Uiteindelijk studeerde ze overigens succesvol af in de richting Kunst en Geschiedenis, prettig want ze kan nog niet leven van de muziek.
Gevraagd naar of ze specifieke angsten heeft zegt ze, “Ik heb geen specifieke angsten, maar zoals een echt meisje ben ik niet dol op spinnen. Niet dat ik op stoelen ga staan en ga staan te gillen hoor. Verder ben ik vrij avontuurlijk.”
In de clip van Faster Than Light zien we Brittney een hardloop wedstrijd afleggen tegen haar bandleden en winnen. Ik vraag of ze inderdaad graag rent of dat het slechts special effects zijn. Lachend zegt ze graag op de loopband te rennen met muziek op. Staren naar een plek op de muur en verdwijnen in haar eigen hoofd, beslissingen maken waar ze niet aan toe kwam. “Na betrokken te zijn geweest bij 3 (!) kop en staart botsingen in 1 jaar kan ik echter moeilijker rennen, dus de clip was leuk maar vermoeiend.” Het ongeluk had zeker wel enige invloed op haar longinhoud maar ze kan nog steeds prima zingen gelukkig.
Als laastse vraag ik, voor mij traditie getrouw naar waar haar voorkeur ligt, bij whisky of bier?
Ze lacht en zegt, “Tegenwoordig bij speciaalbiertjes maar in mijn jeugd bij whisky. Ik probeer graag nieuwe biertjes. Er zijn zoveel leuke brouwerijen en mooie ideeën en ik vind het heel leuk om nieuwe smaken en combinaties te ontdekken. Ik relax nu liever rustig met een biertje dan dat ik ga feesten met zware alcohol om zo snel mogelijk dronken te worden.”
 
Photo credit promotional artwork: Shimon Karmel