Unprocessed – Covenant

Unprocessed is een relatief jonge band die vanuit Wiesbaden in 2014 de muziekindustrie binnen wandelde. In het korte bestaan wist de band het podium reeds te delen met Monuments, Betraying The Martyrs en Being As An Ocean.
De band leverde al twee albums af en zet hun ‘kruistocht’ verder voort met het derde album Covenant. Een album dat vanuit een concept geschreven is. Het start allemaal in een prachtig paradijs met de naam Haven. Ondertussen komen ze de vrouwelijke duivel Ghilan tegen die hen weet te strikken met sirenegezang. Maar uiteindelijk misleidt ze een ieder en geraken ze in een onderwaterwereld dat in Malleable wordt omschreven.
Tekstueel is het een leuk verhaal, dat muzikaal sterk ondersteund wordt. Unprocessed biedt op Covenant een diversiteit aan muzikale stijlen aan die het album zeer aantrekkelijk maakt én houdt.
In opener Covenant gaan ze al lekker progressief uit de startblokken waarbij ze melodieus imponeren en krachtige stukken hebben geïntegreerd in het algehele geluid.  Het paradijselijke Haven klinkt niet zoetsappig maar ligt sterk in het verlengde van Covenant. Haven heeft een doorgaand ritme dat je in een hypnose lijkt te willen sturen. Gedurende Haven wordt er lekker geëxperimenteerd met ritmes.
De ontmoeting met Ghilan verloopt aanvankelijk heel krachtig. Haar sireenachtige aantrekkingskracht wordt mooi weergegeven door sterk gitaarspel  en de compositie  eindigt met een heerlijk sferisch melancholisch instrumentaal stuk muziek en loopt meteen over in Malleable met sterke zang en een stuk muziek met afwijkende ritmes. De zang ontwikkelt zich al even sferisch als het einde van Ghilan, maar nu wel met die polyritmische geluiden in de basis. Zoals het wellicht een goed conceptalbum betaamt is de onderverdeling in afzonderlijke composities slechts een formaliteit. Ook op Covenant is dit het geval. Er gebeurt zoveel in de composities dat het onnoemlijk is om een bepaald geluid en of genre aan een afzonderlijke compositie te hangen. Ook Malleable is gezegend met sterke stukken en hypno-sferische muziektaferelen die, vooral door de zang, gelijkenis vertonenmet het werk van Soen.
Millenium heeft het allemaal in zich en The Division kan daarna beschouwd worden als een sterk staaltje progressieve rock dat uitmondt in een prachtig paradijselijk bruggetje naar The Mirror dat start met slechts pianogeluid en na één minuut  aan kracht wint. Net als Malleable ligt ook hier het ‘deken’ van Soen over de compositie. En dat betekent niets anders dan ondergaan en genieten. Qua verhaallijn ben ik het spoor wel een klein beetje bijster, maar muzikaal is het ingetogen geluid dat Unprocessed neerzet van een fraai progressief niveau.
Meridian kan gekenmerkt worden als een mooie compositie die  heftige passages met groovende elementen bevat en afgemaakt wordt met  sferische zang die ontluiken in stevige contrasterende uitbarstingen en mooi overloopt in Exhale waarbij Unprocessed hulp heeft ontvangen van Vincent Schmitz. De compositie wordt ingeleid door progressieve elementen die als erfenis van Meridian nog lang nagloeien. Gitaartechnisch is het stevig genieten in Exhale. Met dien verstande dat zeker ook het drumwerk niet onverdienstelijke aanwezig is en het geheel naar een onregelmatige chaos probeert te sturen. Dit is optimaal genieten. Dit is high-tech progressieve techmetal.  In Exeunt verandert het muzikale decor van tech naar techno en volgt een mooie instrumentale afsluiter met een sterke techno-inslag.
Covenant is niet een album dat zich in één luisterbeurt volledig prijsgeeft. De diversiteit aan stijlen en ritmes zorgt ervoor dat je je even moet inluisteren. Gelukkig heeft het gebruik en wisseling van deze stijlen er niet voor gezorgd dat het album een allegaar is geworden. Eenmaal aangetrokken door het geluid van Unprocessed zorgt Covenant ervoor dat je tot het einde geboeid blijft luisteren.