Zaterdagmiddag 22 oktober 2022 is het dan zover. We reizen af naar ’s Hertogenbosch naar de Brabanthallen afdeling Mainstage om het concert van Behemoth en Arch Enemy mee te gaan maken. Oorspronkelijk zou het 23 oktober 2021 plaatsvinden, maar door bekende redenen is het jaar een opgeschoven. Wanneer we aan het eind van de middag aankomen, is het al ongewoon druk. Behalve bovengenoemde bands bieden de Brabanthallen ook onderdak voor het Halloweenfestival zodat de nodige duiveltjes en duivelinnetjes ook de omgeving vullen naast de wachtende rij mensen voor de Mainstage.
Met Mainstage, dat geopend werd in 2020, tracht de provincie Noord-Brabant een concurrerende factor te worden voor Arnhem, Amsterdam en Rotterdam en presenteren ze zich als dé entertainmenthal van het Zuiden en biedt aan 6000 mensen onderdak bij een concert. Het vult daarmee het geografische gat tussen AFAS en Gelredome en zorgt ervoor dat de fans uit het zuiden ’s avonds ook met openbaar vervoer thuis kunnen komen.
Hoewel er al een rij staat voor zes uur verloopt het soepeltjes even later zijn we binnen en worden door een keur aan vriendelijke crew naar binnen geloodst. De zaal is eenvoudig ingedeeld met twee grote bars, een tribune achterin en genoeg ruimte om te staan voor het podium zonder dat er een PA in de weg staat. Er is gelegenheid om een hamburger of friet te nuttigen en de zaal beschikt over een groot aantal nette toiletten. Mijn ervaring met deze zaal is in eerste instantie goed.
Behalve Behemoth en Arch Enemy staan er nog twee andere bands op de affiche. De eerste band die van start gaat is Unto Others. Een band die misschien bekend is onder de naam Idle Hands, maar in 2020 besloot om de naam te wijzigen in Unto Others. Vijf minuten voordat de band begint, doven de zaallichten als en dansen de spots onder begeleiding van Subdivisions van Rush over de hoofden van het publiek. Stipt op tijd start Unto Others en kijken aan tegen een half, dus goed gevulde, zaal. Opvallend is dat het geluid meteen goed afgesteld is bij Unto Others. Door de vorm van belichting en wat rook is het (vanaf de tribune) niet heel goed te zien maar muzikaal is het dus meteen goed.
De band speelt een dwarsdoorsnede van hun discografie. Het is een set waarmee Unto Others een net visitekaartje aflevert. Het is een fraaie. Het stemgeluid van zanger Gabriel Franco doet me denken aan het stemgeluid van Robert Smith en ook de muziek heeft kenmerken van rock, wat punk en van de new wave uit de jaren tachtig. Zeker in composities als Nightfall of When Will Gods Work Be Done. Qua performance zou Gabriel als voorman ook wel wat meer als voorman mogen fungeren. Na de laatste tonen van When Will Gods Work Be Done zijn de bandleden ineens vertrokken.
Kort voor zevenen treedt Carcass al aan. Een band die er al de nodige vlieguren op heeft zitten sinds de oprichting in 1985. De zaal heeft zich weer meer gevuld en de vier testbeelden op het podium verraden de leeftijd van de band. Een band die een sterke verbintenis kennen met Arch Enemy aangezien Michael Ammott en Daniel Erlandsson voor de hiatus van de band onderdeel waren van de bezetting van Carcass. Carcass speelt een strakke set en de nodige handjes gaan, op verzoek, de lucht in. Op het podium gebeurt verder weinig op een klein technisch oponthoud na. Vooraan in het publiek is er reeds enige beweging. De stijl die Carcass neerzet past zeker wel mooi in het rijtje van de line-up van vanavond. In de set maakt Carcass gebruik van het omvangrijke oeuvre van de band waarbij ook composities uit de vorige eeuw langskomen. Muzikaal zit het goed in elkaar, de performance is, naar mijn idee, wat minder, zeker in vergelijking met de grootmeesters van het theater die stipt om 20.10 uur van start gaan.
Het optreden start met de projectie op het doek met Post God Nirvana van het laatste album. Als intro voor het album vond ik het wat lang, maar als aanloop op het concert past het goed met de extreme close-upperformance van Nergal. We gaan wat beleven, gezien het aantal smartphones die als een sliert van kerstverlichting de zaal sieren. Tijdens het intro worden de silhouetten van de bandleden zichtbaar. In alles laat Behemoth zien dat het een maatje meer is dan we tot dusver hebben mogen meemaken. Vanaf Ora Pro Nobis Lucifer laat Behemoth dan ook in beeld en geluid zien waarom zij behoren tot dé headliners van het moment. De band ademt krachtige melodische deathmetal en vervolgen hun liturgie met The Deathless Sun. Het trage tempo overweldigt met gebruik van pyro’s en de onvoorstelbare energie die de band voortbrengt. Met Ov Fire And The Void uit 2009 zet Behemoth een setlist neer waaruit de jarenlange kwaliteit van de band blijkt, waarbij het werk van het laatste album Opvs Contra Natvram mooi is geïntegreerd in het geheel. Vanavond zoekt Nergal geregeld de interactie met het publiek. Dat doet hij normaal al non-verbaal maar vanavond ook verbaal en vertaalt dit in bruggetjes naar de composities die volgen zoals in Conquer All en No Sympathy For Fools (een opmerkelijke compositie) waarbij hij het niet kan nalaten om de actualiteit daarin mee te nemen en minstens 5000 middelvingers de lucht in krijgt.
Het publiek krijgt een show die zijn weerga niet kent, zoals altijd bij Behemoth. Een perfect stuk theater dat minutieus is bedacht en Nergal, met mijter bij Bartzabel, tot de verbeelding spreekt. Een compositie die door het intro en het lichtelijk onheilspellende karakter een klassieker is in de set. Het publiek reageert uiterst enthousiast. Nergal is de spil, het middelpunt van Behemoth, maar het is geen eenmansformatie. De complete band is onderdeel van de show en zijn, door beweging en plaats op het podium mede-verantwoordelijk voor de ervaring. Na het populaire Blow Your Trumpets Gabriel komt Behemoth enigszins verrassend uit de hoek met Versvs Christvs van het laatste album. Een bijzondere compositie waarin de piano een belangrijke rol speelt in de eerste helft.
Behemoth levert een perfecte show af, zoals we inmiddels ook gewend zijn van de band. Alles klopt in de hele beleving. Beeld, muziek en de performance van het viertal maken van dit optreden een gedenkwaardige beleving en een prachtige herinnering. Na afloop neemt de band nog even tijd om goed afscheid te nemen van het publiek in de Mainstage.
Even voor tien uur staat Arch Enemy op de lijst. Het immense doek met Pure Fucking Metal hangt klaar, maar de band laat even op zich wachten. Even na tienen gaan de remmen dan goed los en start de band achter het doek dat pas naar beneden komt wanneer zangeres Alissa inzet. Met Deceiver, Deceiver zet Arch Enemy alle registers meteen open. Evenals Behemoth kan Arch Enemy leunen op een flinke discografie waaruit ze kunnen putten om het publiek een fikse show voor te schotelen. Door War Eternal meteen in te zetten zouden ze hun kruit meteen kunnen verspillen, maar dat is absoluut niet het geval. Het zorgt er wel voor dat het publiek meteen warm kan lopen voor de show waarin Alissa zich als een ontembare tijgerin over het podium beweegt en zich als frontvrouw manifesteert. Dat is, voor mij, ook wel nodig omdat de band retestrak speelt, maar op het podium minder nadrukkelijk aanwezig is. Bassist Sharlee d’Angelo profileert zich wel en deze avond lijkt gitarist Michael Ammott in goeden doen. Hoewel het nieuw album centraal staat tijdens deze tour grijpt Arch Enemy bijvoorbeeld ook terug naar Ravenous van het album Wages Of Sin. Het kenmerkende Arch Enemygeluid is consistent en het past allemaal uitstekend in de verwachting die het publiek bij voorhand had. Het krijgt dan ook waar ze voor gekomen zijn en waar voor hun geld.
Van het laatste album komen In The Eye Of The Storm, House Of Mirrors en Sunset Over The Empire nog langs. De riff in In The Eye Of The Storm is er één om je vingers bij af te likken en live walst Arch Enemy hier over je heen, waarmee ze een nieuwe klassieker hebben neergezet. Natuurlijk heeft Arch Enemy de nodige pyro’s bij zich om het geheel te vervolmaken en zwaait Alissa er lustig op los met een zwarte vlag inclusief logo (Under Black Flags We March). Ze lijkt onverwoestbaar qua energie en is goed bij stem en houdt zich meer dan uitstekend staande tegen de muzikale achtergrond. Gaandeweg heerst er een uitstekende vibe en Alissa krijgt het publiek mee wanneer ze met haar smartphonezaklamp het publiek uitnodigt om mee te zwaaien. Een uitstekende manier om te laten zien hoe mensen verenigt kunnen worden met goede muziek en een strakke show. De interactie met het publiek krijgt meer vorm wanneer Alissa plots de show een soort van stillegt en er een van soort sing-a-long wordt gestart met het gitaarspel van Michael in Sunset Over The Empire. Met Snow Bound zetten Michael Amot en Jef Loomis zich in de spotlight en trakteren de gitaarliefhebbers op een fraai stuk spel. Nemesis en Fields Of Desolation maken het feestje af op een heerlijke manier.
Vanavond is een cadeautje voor iedereen die in de Brabanthallen aanwezig mocht zijn. Vijf uur lang duurde het feestje en vooral met Behemoth en Arch Enemy krijgt het publiek twee onmiskenbare goede shows. Je kunt de twee met elkaar gaan vergelijken, maar dat is op deze avond niet nodig, want het is hier ‘hamsteren’ met 1+1 gratis. En die herinnering blijft.