Toch weet Upon A Burning Body ook met de opener A New Responsibility wel te overtuigen. Deze heren weten hoe ze een metalfeestje moeten bouwen. Alles klinkt strak, een vette riff is als hete smaakversterker ingezet en alles ademt pure energie uit. En tussen al dat muziekgeweld klinkt ook nog eens een leuke melodie. Een beproefd element dat terugkomt in bijvoorbeeld Kill The Ego, Meltdown en Clarity waarin de mooie melodielijn in schril contrast staat met het zwaar aangezette karakter van de compositie.
Behalve de kwaliteit van de groove laat Upon A Burning Body de luisteraar vooral boeien met het spelen met tempo. In Snake Eyes gaat de ritmesectie helemaal los in een verpulverend tempo om daarna log en zwaar de modder als een ploeg te doorsnijden. Bassist Thomas mag hier ook even in een kort ogenblik laten horen dat hij niet voor niets tot deze muzikale deeltjesversneller is toegetreden.
Onverstoorbaar wordt Shapeshifter ingezet. Het tempo is moordend en beweegt zich naar een ultragroove om daarna weer als een jo-jo heen en weer tussen tempo en groove te bewegen. Wanneer de band dan ook nog een breakdown inzet om het geheel meer kracht te geven, ben ik definitief verkocht.
Het is even bijkomen met de rust in Sweet Serenity, maar het is slechts de stilte voor de storm en dat besef je met Who Am I. Je krijgt hier alles dubbel en dwars terug. De groove is vet, de riff is vet en de breakdown is vet. Een metalobesitascompositie die voor de verandering eens ondersteund wordt door een soort van ‘dansbaar’ ritme dat je bij industriële metal ook wel tegenkomt.
En met de versnellingspook nog in de hand wordt er in Code Of Honor geschakeld naar de hoogste versnelling. Het mag ondertussen wel gezegd worden dat zanger Danny ook op Fury uitermate goed uit de verf komt. De krachtige zang doet het goed in combinatie met de clean vocals en overeenkomsten met Lamb Of God zijn hier zeker duidelijk aanwezig. Humbling My Skin sluit het album in stijl af. Er wordt weer mooi gespeeld met de diverse zangtechnieken en met het tempo. Voortgestuwd door een hoog tempo krijg je daarna weer te maken met een heerlijk logge riff die de opmaat is naar een muzikale metalboer die uit de tenen van Danny ontsnapt lijkt te zijn.
Fury is een prachtig vervolg op Southern Hostility. Ik zou zweren dat het zelfs nog krachtiger en energieker klinkt. Met ruim een half uur kun je niet zeggen dat Fury een lang album is, maar de tien composities (en één instrumentaaltje) tikken allemaal de drie minuten aan en in die drie minuten krijg je tien keer een weergaloos geluid voor je kiezen. Het wordt dringen in mijn jaarlijst, dat kan ik je alvast verklappen.