Upon A Burning Body – Southern Hostility

Mijn zoon attendeerde mij enige weken geleden op de video King Of Diamonds van het Mexicaanse metalgezelschap Upon A Burning Body en dat was een schot in de roos want het nieuwe album Southern Hostility heeft mijn speler sindsdien niet meer verlaten. De band kondigt het album aan met het één minuut durende Southern Hostility. Het is het beste intro dat ik dit jaar(in jaren)  heb gehoord.
In die ene minuut laat Upon A Burning Body een goede portie zware sh*t horen. Een uitstekende opener die gevolgd wordt de ijzersterke eerste single King Of Diamonds. De band speelt hier uptempo metalcore met een groovend uitnodigend refrein dat erom vraagt om meegezongen te worden. Daarbij is de compositie verrijkt met een strakke breakdown waarin het tempo verlaagd wordt en zanger Danny zijn amandelen flink laat schudden om vervolgens full speed de compositie weer te vervolgen. Dat metalcoregevoel wordt geregeld geprikkeld. Soul Searcher en Never Alone hebben die vibe en het gitaargeluid dat liefhebbers van Parkway Drive zeker zal doen verblijden. De gitaarmelodie is mooi verweven in een toegankelijk ritme en het stevige geluid krijgt meer vorm door de aantrekkelijke refreinen.
Toegankelijk kun je ook Burn noemen en bij het horen hiervan ben je niet heel verbaasd wanneer je weet dat de band al in het voorprogramma van Five Finger Death Punch heeft gestaan. Live zal Burn het goed doen door het sterke headbangkarakter dat schuil gaat in de compositie.
Los daarvan kan ik alleen maar concluderen dat Upon A Burning Body weet wat grooven is. All Pride No Pain verraadt dat reeds in het intro. Deze compositie wordt sterk bepaald door een goede riff en liefhebbers van Pantera raad ik zeker aan om hier naar te luisteren. Ze kunnen dan meteen van de gelegenheid gebruik maken om From Darkness even af te draaien. Qua riff, zangmelodie ondersteund door een strakke zware ritmesectie zijn alle elementen van het geluid van Pantera gereïncarneerd.
Die groovende setting krijgt daarna vervolg in The Champ Is Coming. Het tempo is goed en een strak en prettig pompende basis neemt je al gauw mee in een allesvernietigende trip. Ruben gooit er nog even een lekker gitaarsolootje uit en geeft de gehele compositie meer volume en veelzijdigheid mee. Hij soleert trouwens ook nog even lekker in Reinventing Hatred. Hier laat Upon A Burning Body de brute kant zien van het metalspectrum en zet zwaar in, een kant die in The Anthem Of The Doomed een vervolg krijgt met een ultrariff die richting het Panterageluid gaat.
Afsluitend heeft Upon A Burning Body gekozen voor een cover van Frankenstein van de meesterlijke Alice Cooper. Hoewel ik een cover niet altijd nodig vind, is het hier wel een leuke aanvulling terwijl de band heel dicht bij het origineel blijft. Een aardige afsluiter maar de kern van het gehele metalvenijn ligt in het eigen werk en dat is in tien composities van begin tot eind (zonder dieptepunten) sterk, heel sterk neergezet. Het maakt niet uit welke muur D. Trump wil neerzetten tussen de VS en Mexico; Upon A Burning Body breekt hem af.