Uriah Heep – 013 (Tilburg) 24/02/2019

Wie British Invasion zegt, die zegt Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath en Uriah Heep. En die laatste band is nou precies waar het vanavond om draait. De band, die in 1969 opgericht is door gitarist Mick Box, staat vanavond in de 013 op het podium. Waarbij de oprichter na een halve eeuw nog steeds aanwezig is op gitaar!
Als het Nederlandse Tricklebolt de avond opent is al snel duidelijk dat ze heel veel overeenkomsten hebben met de headliner: hun muziek is duidelijk geïnspireerd op ‘de groten’ van de jaren 70. Zonder schaamteloos copy-paste te doen maakt dit vijftal muziek waar wel duidelijk Led Zeppelin, Deep Purple en natuurlijk Uriah Heep in terug te horen zijn, waarvoor natuurlijk het orgel ook voor een groot gedeelte verantwoordelijk is. De band balanceert voor mij op het randje van rock en metal, want bij vlagen komen ook associaties met bands als Dokken op door de gebruikte gitaarloopjes, maar bij een volgend nummer doen de pompende baslijnen weer aan de Moody Blues denken. Dit half uurtje had voor mij best wat langer mogen duren: de gevarieerde muziek en de goede podiumact smaken eigenlijk naar meer. Dit is een verassende opening die niet vergeten gaat worden!
Met een lekker dramatische intro wacht de zaal gespannen op wat komen gaat. Lang hoeven we niet te wachten als de herkenbare klanken van Grazed by heaven klinken: een opener van het vorig jaar uitgebrachte Living the dream. Bij sommige bands heb je niet lang nodig om een voorspelling van de avond te kunnen doen, en dit is er een van: de band hoeft niet op dreef te komen, de band is op dreef. Niks opbouw om ‘in de stemming’ te komen: deze is als een stoomlocomotief die op volle snelheid dendert en niet van plan is om ook maar een moment gas terug te nemen.
De band kan terugblikken op niet minder dan 24 studio albums. Het laatste daarvan is zeer recent uitgebracht. De setlist is dus zeker geen ‘best of’ voor de fans die met name in het verleden zijn blijven hangen: het nieuwe album is met niet minder dan zes nummers aanwezig. Waarbij het voor de leek die de nummers niet kent moeilijk is om oud en nieuw werk klankmatig van elkaar te onderscheiden: de band is hun sound na al die jaren nog heel trouw gebleven!
Jong en oud geniet in de zaal van een live show waarvan ik gerust durf te stellen dat die tegen perfectie aan hikt: de feilloos samenwerkende ritmesectie van drummer Russel Gilbrook en bassist Davey Rimmer zorgen voor een basis waar de inmiddels 71-jarige gitarist Mick Box z’n virtuoze gitaarspel bovenop kan leggen. Vergeet daarbij Phil Lanzon achter z’n orgel niet, die schijnbaar moeiteloos met een hand de nummers met de zo karakteristieke Hammond sound weet te overgieten. Dit alles aan elkaar gesmeed door Bernie Shaw, een podiumbeest pur sang. Deze band staat met plezier op het podium om te entertainen, dat mag duidelijk zijn. En de zaal smult!
Zei ik aan het begin dat deze locomotief geen snelheid terug neemt? Dan moet ik daar toch op terug komen als Mick op het einde een akoestische gitaar omhangt en Bernie de zaal promoveert tot z’n privé koor: er mag uit volle borst mee geparticipeerd worden met Lady in black. Een mooie afsluiter! Of toch niet?
Natuurlijk niet: we hebben een verplicht nummer nog niet gehoord, dus dit kan het einde nog niet zijn. Bernie neemt de moeite om het woord tot het publiek te richten en alle mensen achter de schermen bij naam te noemen en te bedanken dat zij letterlijk weggestopt in het donker hun bijdrage leveren om de avond vlekkeloos te laten verlopen. Het duurt misschien een beetje lang, maar het siert de band om de credits aan de juiste personen te geven. Dan volgen Sunrise en wellicht toch nog steeds het meest iconische nummer van de band: Eazy livin’.
Wat een uitsmijter, wat een avond, wat een optreden. Ik kan stellen dat ik veel jonge bands gezien heb die een even zo zeer dynamische live show neer hebben weten te zetten. Maar de vanzelfsprekendheid die gesteund wordt do zo veel jaren ervaring is een niet te onderschatten factor. Deze ouwe rotten in het vak hebben mij een avond bezorgd waarvan ik nu al ga stellen dat die in mijn top 10 van 2019 terecht gaat komen!
Setlist: Grazed by heaven – Return to fantasy – Living the dream – Too scared to run – Take away my soul – Rainbow demon – Knocking at my door – Water’s flowin’ – Rocks in the road – Gypsy – Look at yourself – July morning – Lady in black – (encore) Sunrise – Easy livin’.