Het eerste album van het Londense Urne werd prima ontvangen. Ook door de mannen van Gojira. Zo goed dat hun frontmant Joe Duplantier hun tweede album wel wilde produceren. Dit is het resultaat van die samenwerking.
Op dit album verwerkt de band hun gevoelens m.b.t. rouwverwerking van een aantal naasten, zoals ze ons al vertelden tijdens ons interview. Dat is ook echt wel duidelijk, niet alleen tekstueel maar ook in de zang. De wanhoop is goed te horen op The Flood Came Rushing In. Die Twice lijkt wat meer woede en frustratie te herbergen. Het nummer eindigt met een zacht voorkabbelende akoestische gitaar. A Stumble Of Words is aanvankelijk wat ingetogener en melancholischer maar komt uiteindelijk toch tot een soort explosie. Met een speelduur van elf minuten kan daar ook de tijd voor worden genomen. Op The Burden laat de band hun meest groovy kant horen. Becoming The Ocean is wat meer thrashy en de vocalen klinken soms bijna black metal. A Feast On Sorrow begint heel rustig met een piano die overgaat in weer wat krachtig riffwerk in wat ontaardt als dreigend klinkend nummer. Peace laat een kant horen van vocalist/bassist Joe Nally’s stem die we niet eerder hoorden. Het doet wat bluesy aan. The Long Goodbye/Where Do The Memories Go is weer zo’n lang, episch nummer. Ook hier is de opbouw langzaam, maar weet het te knallen voor de verveling toe kan slaan. Joe’s vocalen gaan hier soms een beetje richting post-hardcore, denk aan Being As An Ocean of Defeater.
Wat de nummers zo sterk maakt, naast die goed gevangen emotie, is hoe creatief de verschillende riffs in elkaar overlopen. Sludgy riffs gaan over in staccato hardcore riffs afgewisseld met wat meer proggy werk. De toevoeging van instrumenten als piano en akoestische gitaar zijn spaarzaam en smaakvol gedaan. En het belangrijkste: ook al zijn de composities best gelaagd, er valt meer dan genoeg te headbangen. Zo is dit een mooie plaat voor de liefhebbers van meer beukende heavy muziek alsmede de fan van wat ‘’intelligentere’’ muziek.